Zingen op de fiets

Toen ik als teenager kranten bezorgde zong ik altijd op de fiets. Mensen vroegen me dan of ik vrolijk was. Terwijl ik zowel zong wanneer ik vrolijk was als wanneer ik droevig was. Zelfs nu heb ik het idee dat ik eerder zing wanneer ik bedroefd ben dan wanneer ik vrolijk ben. Als uitlaatklep. Daarom zijn de liedjes die ik zelf schrijf meestal langzaam en droevig, een uitzondering daargelaten.
Tegenwoordig fiets ik meestal met muziek in mijn oren vanuit een mp3-speler. Vandaag fietste ik naar het postkantoor om me verplicht te legitimeren en luisterde onderweg naar David Bowie. Vroeger zou ik zelf gezongen hebben. Nu zou dat er belachelijk uit hebben gezien. Een vijftigjarige man zingend op de fiets. Toch zing ik vaak stiekem zachtjes mee met de liedjes die ik nog steeds allemaal uit mijn hoofd ken.