's Ochtends trek ik mijn nette pak aan, mijn trouwpak, en vraag me af waarom ik het niet vaker draag. Ik loop graag in een pak, voel me absoluut niet opgeprikt, maar trek meestal iets makkelijks aan. Op mijn werk is iedereen net als ik feestelijk gekleed. Het is een bijzondere dag. De moeder aller studenten vertrekt van de universiteit. De studentendecaan met de grootste naam en faam gaat na 31 jaar met pensioen. Tijdens de lunch, het er op volgende symposium en de borrel zien we de lieve moeder. Meer dan tien jaar geleden heb ik voor haar gewerkt en ook de boze stiefmoeder gezien. Juist met haar oprechte woede wist ze veel te bereiken. Ze kon zich tot in het diepst van haar grote hart kwaad maken en daarmee ijzer breken. Misschien wel meer bereiken dan welke andere decaan dan ook. Bij het college van bestuur en bij de rector magnificus. Daarom is het de hele dag zo afgeladen vol. De moeder aller studenten heeft studenten aan zich gebonden. Gehandicapte studenten, corpsballen, topsporters, voorzitters van de verenigen en vooral allochtone studenten. Aan het einde van de middag houdt ze een bescheiden speech die haar siert. Niet zij heeft dit alles bereikt maar de studenten die iets wilden. Zij was slechts het intermediair. Ik ben trots dat ik voor haar heb mogen werken en vind het jammer dat deze markante figuur nu verdwijnt.
's Ochtends trek ik mijn nette pak aan, mijn trouwpak, en vraag me af waarom ik het niet vaker draag. Ik loop graag in een pak, voel me absoluut niet opgeprikt, maar trek meestal iets makkelijks aan. Op mijn werk is iedereen net als ik feestelijk gekleed. Het is een bijzondere dag. De moeder aller studenten vertrekt van de universiteit. De studentendecaan met de grootste naam en faam gaat na 31 jaar met pensioen. Tijdens de lunch, het er op volgende symposium en de borrel zien we de lieve moeder. Meer dan tien jaar geleden heb ik voor haar gewerkt en ook de boze stiefmoeder gezien. Juist met haar oprechte woede wist ze veel te bereiken. Ze kon zich tot in het diepst van haar grote hart kwaad maken en daarmee ijzer breken. Misschien wel meer bereiken dan welke andere decaan dan ook. Bij het college van bestuur en bij de rector magnificus. Daarom is het de hele dag zo afgeladen vol. De moeder aller studenten heeft studenten aan zich gebonden. Gehandicapte studenten, corpsballen, topsporters, voorzitters van de verenigen en vooral allochtone studenten. Aan het einde van de middag houdt ze een bescheiden speech die haar siert. Niet zij heeft dit alles bereikt maar de studenten die iets wilden. Zij was slechts het intermediair. Ik ben trots dat ik voor haar heb mogen werken en vind het jammer dat deze markante figuur nu verdwijnt.
Reacties