Onderweg

Ik ben halverwege Rotterdam en Delft ter hoogte van De Zweth als mijn mobiel gaat. Het is de drummer. Hij vraagt me waar ik ben. Bij De Zweth, antwoord ik. En waar ik naar toe ga. Naar hem, is mijn antwoord. Wat ik daar ga doen. Ik kom bij je eten. Fiets maar naar de oefenruimte, is zijn antwoord, want ik heb geen eten. Op de achtergrond hoor ik stemmen. Ik meen de trompettist en de gitarist te horen. Maar de bassist komt ook, sputter ik tegen. Ik heb hem vanmiddag gemaild omdat hij vroeg of we om zeven uur bij de drummer moesten zijn. Zeker weten, was mijn antwoord aan de bassist. Ik heb ernstig het gevoel dat ik in de maling word genomen. Dat iedereen er al is en dat ik de laatste ben en dat ze daarom een grap met me aan het uithalen zijn. Maar dat blijkt niet het geval. De drummer denkt werkelijk dat we twee weken later hebben afgesproken. De vier andere bandleden en ik weten zeker dat het vandaag is. Gelukkig haalt de toetsenist, die later zou komen, in Den Haag eten van de Indonees. Waardoor het etentje niet in het water valt. Alleen de drummer eet weinig. Die had om zeven uur op de afgesproken aanvangstijd al een pizza op.