Een dag na het zoencollege ben ik in Rotterdam bij ons eigen
Studium Generale-programma over jazz getiteld
Cool and Evolving. Dit is net als de dag ervoor een bijzonder programma, niet omdat hier negerzoenen worden uitgedeeld zoals gisteren, maar omdat hier een jazztrio in de collegezaal staat opgesteld om de lezing van muzikaal illustratiemateriaal te voorzien. Het gaat om jazz voor
managers and the managed. De lezing is in het Engels en wordt gehouden door prof.dr.
Slawomir Magala, professor in intercultureel management aan de Erasmus Universiteit. Een vrolijk en opgewekt heerschap dat zijn lezing illustreert met beelden van schilderijen en jazzmusici. Het draait om de vraag of geïmproviseerd management (zoals in de jazz) de toekomst is. Tegenover de oude vorm van management die georganiseerd is als een symfonie-orkest, hiërarchisch met de dirigent als leider aan de top van de pyramide. Het verhaal is helder alleen aan het einde als de conclusie zou moeten komen gaat het verhaal een beetje als een nachtkaars uit. Wat de zin is van en welke keuzes ten grondslag liggen aan de muzikale illustraties bij de lezing word me niet duidelijk. Een drietal standards van Miles Davis, Louis Armstrong en George Gershwin en afsluitend een totaal onbekend nummer, de titelsong van de film
Rosemary's Baby van Polanski. De zangeres waarvan in het Studium Generale-programma een 'n' mist, mist zelf enkele noten, het trio doet bekwaam zijn werk. De volgende dag fiets ik langs de supermarkt en zie door het poortje de pianist waar het trio naar vernoemd is,
Henk van Galen, in het felle zonlicht naar buiten fietsen. Hij heeft een baard, volgens de mevrouw van het zoencollege niet populair in Nederland. Twee derde van de Nederlandse vrouwen heeft liever geen man met een baard. In tegenstelling tot Irak. Daar geldt:
een man zonder baard is als een ei zonder zout.
Een dag na het zoencollege ben ik in Rotterdam bij ons eigen Studium Generale-programma over jazz getiteld Cool and Evolving. Dit is net als de dag ervoor een bijzonder programma, niet omdat hier negerzoenen worden uitgedeeld zoals gisteren, maar omdat hier een jazztrio in de collegezaal staat opgesteld om de lezing van muzikaal illustratiemateriaal te voorzien. Het gaat om jazz voor managers and the managed. De lezing is in het Engels en wordt gehouden door prof.dr. Slawomir Magala, professor in intercultureel management aan de Erasmus Universiteit. Een vrolijk en opgewekt heerschap dat zijn lezing illustreert met beelden van schilderijen en jazzmusici. Het draait om de vraag of geïmproviseerd management (zoals in de jazz) de toekomst is. Tegenover de oude vorm van management die georganiseerd is als een symfonie-orkest, hiërarchisch met de dirigent als leider aan de top van de pyramide. Het verhaal is helder alleen aan het einde als de conclusie zou moeten komen gaat het verhaal een beetje als een nachtkaars uit. Wat de zin is van en welke keuzes ten grondslag liggen aan de muzikale illustraties bij de lezing word me niet duidelijk. Een drietal standards van Miles Davis, Louis Armstrong en George Gershwin en afsluitend een totaal onbekend nummer, de titelsong van de film Rosemary's Baby van Polanski. De zangeres waarvan in het Studium Generale-programma een 'n' mist, mist zelf enkele noten, het trio doet bekwaam zijn werk. De volgende dag fiets ik langs de supermarkt en zie door het poortje de pianist waar het trio naar vernoemd is, Henk van Galen, in het felle zonlicht naar buiten fietsen. Hij heeft een baard, volgens de mevrouw van het zoencollege niet populair in Nederland. Twee derde van de Nederlandse vrouwen heeft liever geen man met een baard. In tegenstelling tot Irak. Daar geldt: een man zonder baard is als een ei zonder zout.
Reacties