Ashura is de tiende dag van de maand Muharram. De dag dat Adam en Eva werden verdreven uit het Paradijs. Ook is het de dag dat Noach's tocht met de ark eindigde. Van de laatste resten eten die nog aan boord waren maakte hij een gerecht, dat gerecht heet daarom Ashura. Het is tevens de titel van een voorstelling van het Theater van de Vijfde Straat, een groep uit Istanboel die in het kader van
De (Internationale) Keuze van de Schouwburg optreedt in de Rotterdamse Schouwburg. Het toneelbeeld is sober. Over de vloer verspreid staan flessen water met een rood lint er om heen, verder is alles kaal. Dan gaat de grote laaddeur achterop het podium open, een fel licht schijnt de zaal in en in tegenlicht komt een groep mensen op. Iedereen heeft een stoel bij zich, vijf van de negen hebben ook instrumenten. Een gitaar, een banjo, een staande bas, een grote trommel en een klarinet. Ze nemen allen plaats op een stoel, verspreidt over het podium. Vervolgens begint een reeks liederen, van tijd tot tijd staan de spelers op, nemen hun stoel op, verplaatsen zich en nemen in een nieuwe constellatie plaats. In de tekst wordt steeds een lijst gegeven van de talen die gesproken worden en door welk percentage van de bewoners van Turkije. Tussen 1900 en nu neemt het percentage Turks sprekende mensen toe en alle andere talen worden langzamerhand weggedrukt, verdwijnen. In deze verdwijnende talen worden de liederen gezongen, soms geïllustreerd door een beeld, bijvoorbeeld als de actrice die achter elkaar een paar flessen leegdrinkt. Het eindbeeld is dat bij alle spelers de mond gesnoerd is. Er kan geen lach af in dit serieuze stuk, maar het is in al zijn simpelheid en bevlogenheid een indrukwekkend stuk over verlies van eigenheid.
Ashura is de tiende dag van de maand Muharram. De dag dat Adam en Eva werden verdreven uit het Paradijs. Ook is het de dag dat Noach's tocht met de ark eindigde. Van de laatste resten eten die nog aan boord waren maakte hij een gerecht, dat gerecht heet daarom Ashura. Het is tevens de titel van een voorstelling van het Theater van de Vijfde Straat, een groep uit Istanboel die in het kader van De (Internationale) Keuze van de Schouwburg optreedt in de Rotterdamse Schouwburg. Het toneelbeeld is sober. Over de vloer verspreid staan flessen water met een rood lint er om heen, verder is alles kaal. Dan gaat de grote laaddeur achterop het podium open, een fel licht schijnt de zaal in en in tegenlicht komt een groep mensen op. Iedereen heeft een stoel bij zich, vijf van de negen hebben ook instrumenten. Een gitaar, een banjo, een staande bas, een grote trommel en een klarinet. Ze nemen allen plaats op een stoel, verspreidt over het podium. Vervolgens begint een reeks liederen, van tijd tot tijd staan de spelers op, nemen hun stoel op, verplaatsen zich en nemen in een nieuwe constellatie plaats. In de tekst wordt steeds een lijst gegeven van de talen die gesproken worden en door welk percentage van de bewoners van Turkije. Tussen 1900 en nu neemt het percentage Turks sprekende mensen toe en alle andere talen worden langzamerhand weggedrukt, verdwijnen. In deze verdwijnende talen worden de liederen gezongen, soms geïllustreerd door een beeld, bijvoorbeeld als de actrice die achter elkaar een paar flessen leegdrinkt. Het eindbeeld is dat bij alle spelers de mond gesnoerd is. Er kan geen lach af in dit serieuze stuk, maar het is in al zijn simpelheid en bevlogenheid een indrukwekkend stuk over verlies van eigenheid.
Reacties