Twee festivals

In Rotterdam vinden momenteel twee internationale festivals tegelekijertijd plaats. In Lantaren/Venster de tweede editie van het Europafestival, dit keer met als thema de UK, in de Rotterdamse Schouwburg de vijfde editie van De (Internationale) Keuze van de Schouwburg. Op vrijdag bezoek ik het eerste, op zaterdag het tweede festival.
Voices, van de Bonachela Dance Company dat ik vrijdagavond zie, is een avondvullende voorstelling vol contrasten, waarin het gebruik, de betekenis en de kracht van de stem centraal staan. Het tweede stuk van het tweeluik is vooral imponerend. Een onderzoek (i.s.m. met componist Matthew Herbert) naar de grenzen tussen mensen en hoe het gebruik van de stem het verschil kan maken tussen kracht en zwakte. Er is een monoloog van een Irakese vluchteling, er is een krachtig toneelbeeld met beelden van de grens tussen Noord- en Zuid-Korea. Het eerste stuk is een reis door Luciano Berrio’s compositie voor viool, tam-tam en ‘taped voice’. Dat is iets minder. Het lijkt nergens toe te leiden.
De volgende dag, zaterdag, is de première van Richard III van het rotheater. In het begin kan het me niet helemaal boeien, even ben ik bang af te haken, maar uiteindelijk zien we een prachtige voorstelling. Het toneelbeeld is een soort van gigantische bunker waarin de personages zich bewegen. Aan de achterwand hangen verschillende kledingstukken aan knaapjes die met een katrol naar beneden en naar boven getrokken kunnen worden. In een hoek ligt een meer dan levensgroot paard van pluche met de ingewanden er uit. Een verwijzing naar het einde van het stuk, naar de beroemde regels: een paard, een paard, mijn koninkrijk voor een paard. (Deze regel staat volgens mij foutief gespeld in de folder, met koningkrijk i.p.v. koninkrijk, of is dit nieuwe spelling?) Alle bijrollen worden gespeeld door zes acteurs die met behulp van de kleding aan de achterwand van rol wisselen. Er zijn een aantal mooie effecten, de man die aan de tafel wordt vastgemaakt met vershoudfolie, de gigantische babykoppen van de kroonprins en zijn broertje, maar hoe soberder het wordt, hoe verstilder, hoe meer de spanning in het stuk toeneemt.
Tegen de tijd dat het pauze is wil ik dat ze niet meer stoppen, liever dat ze doorgaan. Na de pauze speelt het ensemble fantastisch en de sterren van de hemel. Even is Guus Dam zijn tekst kwijt, maar dat geeft al niet meer. De spanning van de première. Aan het einde is er een daverend applaus, vooral voor Rogier Philipoom die zijn eerste grote hoofdrol speelt, maar eenmaal in de foyer blijkt dat de meningen in de zaal verdeeld zijn. Niet iedereen heeft de prachtige voorstelling gezien die ik zag.