Martin Luther

In Nighttown vindt het festival Uitgesproken plaats, een over diverse theaters verdeeld festival in het kader van de Boekenweek. Ik ontmoet er de zusjes Koch die denken dat ik gekomen ben om Carel Kraaijenhof te zien, de bandoneonspeler die sinds zijn optreden op het huwelijk van P.W.A. en Máxima ongelooflijk furore heeft gemaakt. Het mooiste moment van zijn optreden is als hij in het halfduister gaat zitten, niemand applaudiseert, het lijkt alsof iemand hem opmerkt en of het optreden nog niet begonnen is. Dan begint hij in zijn eentje een langzame tango te spelen. Het is het hoogtepunt van zijn optreden.
Maar eigenlijk was ik gekomen om Spinvis eens te zien. Overal krijgt hij goede recensies maar ik zie nog steeds niet echt wat er zo bijzonder aan is. Dus ik wil nu wel eens in levende lijve zien of het wat is. Dat valt tegen. Hij treedt op met levend lijk Simon Vinkenoog die slechte gedichten voordraagt en de muziek is muzikaal gezien erg mager. Lange improvisatie-achtige stukken waarin een thema steeds herhaald wordt terwijl diverse bandleden soleren op cello, trompet, toetsen of gitaar. Hadden ze geen jonge dichter in de aanbieding en had de muziek niet meer uitgewerkt kunnen worden? Ik heb de neiging aan het einde van het optreden heel hard boe te roepen maar houd me in. Waarom ben ik toch zo beleefd?
Ontdekking van avond (voor mij althans) is Martin Luther. Simpele formule, gitaar, bas en drum met zang. Simpele nummers die ergens over gaan. Ik kom op het idee de toetsenist en de trompettist van Het Gebroken Oor te ontslaan, zelf geen gitaar meer te spelen en op dezelfde voet met het Oor door te gaan. Terug naar de basis, back to the roots. Roots, dat is de naam van de band waar Martin Luther uit afkomstig is.