Boymansmonologen

De geblondeerde actrice zit met haar ogen dicht naast het schilderij van Cornelius van Haarlem dat ze in haar monoloog beschrijft. Ze draagt een eenvoudige bruine jurk die nauw om haar lichaam sluit. Vroeger was ze mijn buurvrouw in de straat waar ik toen woonde. Zij woont er nog steeds, weliswaar in een ander huis, ik niet meer. Het is het schilderij van een man die met het hoofd naar beneden in het vuur van de hel valt. Een overspelige. Zijn geslacht hangt slap naar beneden, je kijkt op zijn billen en zijn benen steken naar voren. Het valt me op dat zijn rechtervoet buitenproportioneel klein lijkt. Een fout in het perspectief of een fout in mijn waarneming?
Het is druk in het museum in het middelpunt van de Rotterdamse Museumnacht. Bewakingspersoneel praat in walkietalkies, uit de walkietalkies komen krakende stemmen. Het personeel maant de bezoekers niet te dicht bij de schilderijen te komen zonder respect voor de actrice die haar best doet boven het omgevingsgeluid uit te komen. Nieuwe bezoekers komen het zaaltje luid pratend binnen.
Halverwege haar monoloog stopt de actrice. Ze kan niet verder in deze cacafonie. Ze excuseert zich voor de schrijfster die leunend op krukken staat toe te kijken. Ze nodigt ons uit de monoloog later te beluisteren in de rust van het Rotterdams Centrum voor Theater.
De jeugdige actrice met het lange krullende haar heeft meer geluk. Zij staat in een rustig hoekje van een kabinet met prenten uit de tijd van Rembrandt en vertelt over haar vader, Rembrandt.

De tekst van Sigrid Merx die Diane Coolen tijdens de Museumnacht probeerde uit te spreken over De Val van Ixion is hier te lezen op de site van Museum Boijmans.