Afgelast

Ik reis naar Schoonhoven om de groep te zien die ik vanaf april ga regisseren. Ik moet me vreselijk haasten en schrok het avondeten snel naar binnen om de bus te halen op station Capelsebrug. Ik ben op tijd en rijd al lezend naar Schoonhoven. Ik moet opnieuw zoeken naar het theater. Ik verdwaal in de kleine straatjes en vraag twee keer de weg. Eerst aan drie fietsers die nog nooit van 't Klooster (de straat waar ik moet zijn) hebben gehoord en in een kapsalon. Daar weet een man me de juiste weg te wijzen. Ik loop snel door, bang toch nog te laat te komen. In het theater is het stil. Te stil. Aan de bar staan slechts drie mensen. Verder is de foyer verlaten. De zaal rechts van me is leeg. Er is een speler geblesseerd en de voorstelling gaat niet door. Ad brengt me na een kop koffie en een kort gesprek over de voorstelling van Narisk snel terug naar de bushalte waar ik precies op tijd ben voor de bus terug. Opnieuw valt me op hoe open en enthousiast Ad is, hij heeft een ontwapenende charme. Een open blik, een soort verbazing die je raakt. De buschauffeur matst me als ik zeg dat ik voor niets naar Schoonhoven ben gereisd en brengt me op de strippen van de heenweg terug. Ik pak mijn fiets bij station Capelsebrug en besluit door te fietsen naar Nighttown.