Groningen # 05

Op de terugweg is een Indische jongen langdurig verwikkeld in een privégesprek over de mobiele telefoon met een meisje dat vijftien jaar jonger is en die hem in zijn woorden, heeft versierd. Het is interessant om te horen hoe hij smeekt, vleit, streng is, boos wordt, alles terwijl iedereen om hem heen alles kan meeluisteren. Het is een knappe jongen met een beetje een verweerd gezicht, maar dat hindert niet. Donkere krullen, ik denk een Javaan. Hij spreekt zichzelf tegen, doet alsof hij van haar af wil en dan weer alsof hij verschrikkelijk van haar houdt. Het lijkt me een charmeur, een bedrieger.

Luister, schatje laat me uitpraten…
Je hebt me niet ge-sms’t
Ik lag te slapen
Begrijp je, capisce?
Schatje
Ik ben om half twaalf naar bed gegaan
Op zaterdagavond
Om negen uur opgestaan
Je had me toch kunnen roepen.
Kijk, ik ken je familie
Je moeder
Ik ben te oud voor je
Laat me gaan
Schatje
Alsjeblieft
Ik ben nu bij Assen
Mijn beltegoed is op
Hoor je de piep
Piep (doet piep na)
Piep-piep (nogmaals)
Je gaat niet ophangen
Dat is een belediging
Ik vind je lief
Ik vind je zoet
Schatje, luister

Op een gegeven moment loopt hij de coupé uit en gaat naar de wc. Als hij terugkomt is het gesprek afgelopen.

Ondertussen is het later geworden. Ik heb afscheid genomen van Arie in Amersfoort en zit in de trein naar Rotterdam. Veel halfslapende mensen met koptelefoons in de oren, net als ik. Ik luister naar nummers die ik heb gedownload van Motel de Moka.