Ongelijk

Het voelt vreemd, anders, om als dramadocent een voorstelling te hebben gemaakt. Als regisseur vlieg ik na de voorstelling mijn spelers meestal onmiddellijk om de hals en zoen ik ze om ze te feliciteren met hun prestatie. Als dramadocent kun je moeilijk je leerlingen om de hals vliegen en zoenen. Ik had het er met mijn dochters over en zij voelden het precies aan. Zouden het ook vreemd vinden om door een leraar omhelsd en gezoend te worden. De meiden in mijn voorstellingen noemen me ook meneer of meester en er is duidelijk een meester-leerling verhouding, een ongelijke verhouding die nog eens versterkt wordt door het leeftijdsverschil. Zij zijn rond de twintig, ik over de vijftig.

Als ik, zoals gisteravond bij KRT, bij een amateurgroep aan het regisseren ben, voel ik me een gelijke. Met een andere en leidende rol weliswaar, maar verder een gelijke. Ik weet meer van het stuk dat we gaan doen, ben beter voorbereid dan de spelers, en in die zin is er een soort van meester-leerling-verhouding. Maar als we na de repetitie samen een glas drinken is dat verschil verdwenen. Ook het leeftijdsverschil ontbreekt daar geheel en al. Sommigen zijn jonger, anderen ouder dan ik.

Een nieuwe ervaring.