De Poolse vrouw

Ik ben gefascineerd door haar stem. Op vrijdagmiddag word ik gebeld terwijl ik dramales aan het geven ben. Ze spreekt dus in op mijn voicemail. Na de les luister ik het bericht af. Een vrouw. Ze wil met me spreken over theater. Ik luister naar haar stem en probeer het accent thuis te brengen. Ze spreekt warm en langzaam. Tussen de technische doorloop en de voorstelling in Vlaardingen probeer ik haar terug te bellen. Ze neemt op en zegt dat ze nu geen tijd heeft, dat ze me maandagochtend zal bellen. Ik geef haar het nummer van mijn kantoor. Nog steeds weet ik niet wie ze is en wat ze van me wil. Weer versta ik haar naam niet. Ze wil iets met theater, maar wat?

Op maandagochtend word ik niet gebeld. Ik denk er nog even aan en laat het dan rusten. Zij wil mij spreken, ik haar (nog) niet. Aan het einde van de middag fiets ik naar huis. Mijn derailleur loopt in de spaken van mijn fiets en ik loop snel naar huis. Daar was ik mijn handen en pak ik mijn reservefiets. Als ik de schuur opendoe zie ik dat ik weer gebeld ben. Door dezelfde vrouw. Weer versta ik haar naam niet. Ik luister nogmaals naar haar stem en fiets snel naar het Benthemplein. De vrouwenstem vertelt me dat ze ook al heeft ingesproken op de voicemail van mijn werk, maar dat ze waarschijnlijk te laat heeft gebeld. Ze gaat het later nog eens proberen.

Dan gaat thuis na het eten de telefoon. Dezelfde vrouw. Nu stroomt ze helemaal leeg. Een spraakwaterval wordt over me uitgestort waaruit ik maar weinig concreets op kan maken. Ze heet Sasia, is Pools, is actrice en zoekt mensen die haar kunnen helpen. Ze wil een netwerk opbouwen, zoveel is wel duidelijk. Ze heeft mijn naam gekregen van De Man Die Altijd Het Eenakterfestival Wint (maar dit jaar niet) als iemand die goede voorstellingen maakt. Ik ben gevleid door het compliment maar denk niet dat ik haar kan helpen. Ondertussen praat ze maar door terwijl ik glimlachend en geamuseerd luister. Veel blijft onduidelijk. Hoe oud is ze? Het ene moment denk ik dat ze 26 is, het andere moment hoor ik haar zeggen dat we ongeveer van dezelfde leeftijd zijn. Dat laatste klinkt ook aannemelijker.

Uiteindelijk krijg ik de kans haar te vertellen dat ik regisseur ben van amateurtheaterproducties. Niet bepaald iemand die haar aan werk kan helpen. De mensen betalen om bij mij te spelen. Ze krijgen niet betaald. Toch nodigt ze me uit een keer koffie met haar te drinken. Eventueel plannen uit te wisselen, te bespreken. Ik beloof haar er over na te denken.

De volgende dag is er een mail van haar met allerlei bestanden er aan gekoppeld. Een stuk dat ze gespeeld heeft, dat ze wil spelen, een stuk dat iemand aan het schrijven is. Ook is er een uitgebreid cv, met voorstellingen in Polen en in Nederland, een website met foto's. Een brief met de afwijzing van een theaterstuk. Een link naar een website waarop ze bewegend te zien is. Ik scan de documenten en bekijk de laatste, de website. Een spel voor kinderen/jongeren. Ze speelt een diva op de derde verdieping van gebouw 13. Een rol die bij haar lijkt te passen, voor zover als ik haar nu ken, na dit telefoongesprek. Net als na het telefoontje dat maandagochtend niet kwam, laat ik het rusten.

Foto: De Poolse vrouw, Sasia Deck