Oog

De doktersassistente staat voorovergebogen door een doorgeefluikje met de arts te praten als ik weer binnenkom met mijn dochter. Mijn dochter heeft last van een gezwollen ooglid en ik ben met haar naar de dokter. Onze eigen dokters zijn op nascholing dus de wachtkamer van de dienstdoende arts staat boordevol mensen. In de gang, op de trap, in de wachtkamer, overal staan mensen. Ik heb mijn dochter gevraagd de fietsen op slot te zetten terwijl ik een plaatsje in de rij ga vragen. Ik leg de assistente, een mooie jonge Hindoestaanse dame, uit dat mijn dochter een gezwollen ooglid heeft. Ze ziet er eerder uit als iemand die op het punt staat om uit te gaan, dan als een doktersassistente. De beugel van de telefoon die naar haar oor loopt lijkt wel een hoofdsieraad. Ze kijkt me even ernstig aan en vraagt me mijn dochter te gaan halen. Een oog is ernstig. Ze wil er even naar kijken en dan eventueel de dokter er ook naar laten kijken. Buiten staat Denise nog steeds te wachten. Ze heeft me niet goed begrepen. Ze dacht dat ze buiten moest blijven wachten. Dus sluiten we onze fietsen snel af en lopen naar binnen waar de assistente als gezegd door het luikje staat te praten met de arts.
Ze draait zich om en schrikt van de lengte van Denise. Ze dacht dat ik het over een baby had en niet over een uit de kluiten gewassen veertienjarige. Dat is ons geluk. Ze neemt nu de tijd om even rustig te kijken en schrijft zelf een ooggel voor (Flucloxacilline, een soort penicilline). Het oog is volgens haar ontstoken. Niet vreselijk ernstig, maar ze moet uitkijken dat het andere oog niet ook besmet raakt. Binnen een minuut of vijf of tien staan we weer buiten. De rij omzeild. Volgens Denise omdat ik er zo jong uitzie dat ik nog makkelijk een baby zou kunnen hebben. Maar ik zou natuurlijk ook een oude vader met een jonge moeder kunnen zijn. Ik hou het uiteraard liever op het eerste.

Plaatje: Penicilline