Cees van Hoore: Omhels me, wurg me een beetje

Milan is achttien jaar getrouwd als hij Nadja ontmoet. Een er ietwat hoerig en zigeunerachtig uitziende vrouw. Hij gaat vreemd met haar en houdt dat niet geheim voor zijn vrouw. Daardoor loopt zijn huwelijk op de klippen en als Nadja hem na enige tijd verlaat, zijn hele leven ook. Hij gaat ten onder aan de drank en de eenzaamheid. Het is een ietwat treurig boek en lijkt bijna bedoeld als een waarschuwing aan alle mannen om vooral toch niet vreemd te gaan.

Het verhaal wordt onderbroken door jeugdherinneringen die dienen om aan te geven hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Ze gaan vooral over het seksuele ontwaken van Milan en hoe dat zich heeft afgespeeld. Voor een man van ongeveer dezelfde leeftijd als de schrijver (hij is ongeveer zes jaar ouder dan ik) zijn deze situaties zeer herkenbaar. Een jeugd in de jaren vijftig, tijdschriften als De Lach.

Minder goed aan het boek is dat de vrouwenfiguren heel vaag geschetst worden, je krijgt nergens een duidelijk beeld van de vrouwen in het leven van Milan en daardoor lijkt het alsof alles heel egocentrisch om de hoofdpersoon draait. De vrouwen zijn slecht en hij is hun willoze en onschuldige slachtoffer. Zijn echtgenote is een gemeen kreng dat hem zijn kinderen afneemt. Nadja is een hoer die het met iedereen doet.

Wat me tenslotte stoort aan het boek is de naam van de hoofdpersoon. Een moderne en modieuze naam die helemaal niet bij de overige figuren in het boek past. Nettie, Thea, Jaap, Joop, Bert, Henk, Anna (zijn vrouw), Max en Daan (zijn kinderen), door dat soort namen wordt hij omringd. Dat Nadja een enigszins exotische naam heeft, dat klopt. Maar dat hijzelf zo'n naam heeft. Dat niet. Naamloos of gewoon Cees was beter geweest.