Zeven plekken # 02: Brienenoordeiland

Dit is de tweede aflevering van een serie van zeven.

Ik wacht op het eiland. Het is koud. De vorige ontmoeting was op vrijdag de dertiende in februari, nu is het maart. Was het de vorige keer warm voor de tijd van het jaar, zelfs zwoel te noemen, nu is het winters. Het sneeuwt, het hagelt, het regent, het waait. Ik heb een stukje zelfgebakken taart meegenomen naar deze ontmoeting. Er komt een koude wind vanaf De Maas, aan de overkant van de rivier is de wijk waar ik woon. We nemen plaats op een boomstronk en kijken uit over het water. Ze is zojuist teruggekomen uit mijn geboortestad als ik haar ditmaal ontmoet. Ze zit opnieuw op mijn schoot en ik zeg: "Nu ben je van mij". Dit heb ik niet eerder tegen iemand anders gezegd. Wat is een groter bewijs van liefde dan een nieuw inzicht, een volkomen nieuwe kijk op de werkelijkheid. Ik wil dat ze volledig de mijne is. Ze lijkt nog mooier dan de vorige ontmoeting. Met haar benen omklemt ze mijn lichaam als ze op mijn schoot zit. We zoenen lang en intens. We eten van de taart, onze handen worden koud. Soms sneeuwt het even, dan weer hagelt het en tenslotte regent het ook nog. We wandelen over het eiland en komen bij een soort malle houten vlonder die boven een water loopt. We lopen naar het einde tot we niet meer verder kunnen. Daar zoenen we elkaar. Hoog en droog boven het water. De warmte van onze monden contrasteert met de koude buiten. We lopen verder terug naar haar auto en in de auto warmen we weer op. Ik omhels haar op de achterbank. We klemmen elkaar vast alsof we elkaar nooit meer los willen laten. We willen elkaar nooit meer loslaten. Ik voel de seksuele energie van haar lichaam door het mijne gaan.