Zeven plekken # 01: De Euromast

Dit is een vervolgverhaal in zeven delen dat vandaag start. Wekelijks zal ik een nieuwe aflevering toevoegen.

Ik ontmoet haar bij de Euromast. Ik sta in het donker in het park en vraag me af hoe ik op het idee heb kunnen komen hier af te spreken. Veel te donker, veel te gevaarlijk voor een vrouw alleen. We hadden in een bioscoop af moeten spreken. Onze fantasie was het elkaar in het donker te ontmoeten. Ik ben bang dat ze het af zal laten weten. Dan gaat mijn telefoon terwijl ik uitkijk over de vijver. Ik neem op. Ze zegt dat ze er is en of ik haar tegemoet wil komen. Ze zal vanaf de brug bij de Euromast naar het park komen lopen. Ik verlaat het donkere park en loop langs het restaurant naar de verlichte Euromast. Op het moment dat ik bij het fietspad kom zie ik haar. Voor het eerst in levende lijve. Ze lacht en is gekleed in een bruine teddyjas. Haar ogen glinsteren, een ondeugende blik. "Hier ben ik dan," lijken de ogen te zeggen. De eerste ontmoeting na zeven maanden emailen en in de laatste paar maanden ook telefoneren. Vreemd genoeg is ze precies wat ik verwachtte.
Ik sla mijn arm om deze mij onbekende vrouw en samen lopen we het park in. Onderweg zoen ik haar voor de eerste maal. Het voelt vanzelfspekend dat ik dat doe. Ze stelt voor om terug te lopen naar haar auto. Ze heeft een fles wijn meegenomen. We lopen terug, ze maakt de kofferbak open en we lopen met een tas terug het park in. Bij de vijver is een bankje tussen de struiken. Daar gaan we zitten en begint ons eerste gesprek. Tussendoor kussen we elkaar. Ze kruipt op mijn schoot, mijn handen glijden onder haar kleren. Ik vermijd het haar borsten aan te raken, ik streel haar rug. We klemmen ons aan elkaar vast. Voelen de warmte van elkaars lichaam. We praten alsof we elkaar al lang kennen. Eigenlijk kennen we elkaar al lang. Door en door. Elkaars geheimen, elkaars verhalen over geheime liefdes.
Als ik naar huis fiets na deze ontmoeting, nooit fietste ik zo langzaam naar huis, ben ik vervuld van liefde voor haar.