Erge boeken

In het NRC Handelsblad van afgelopen vrijdag wordt gesproken over erge boeken. Boeken die zo erg zijn dat je ze niet verder wilt lezen. Natuurlijk nodigt dit uit om zelf ook een lijstje te maken, zeker in een tijd van lijstenmakerij. "In ongenade" van Coetzee wordt genoemd, zelf las ik ooit In het hart van het land van dezelfde schrijver. Een afschuwelijk boek over een verzuurde oude vrijster die haar vader vermoord (of niet, dat is niet helemaal duidelijk). Als ik een boek lees heb ik de neiging me met de hoofdpersoon te identificeren, bij dit boek wilde ik dat absoluut niet. Een andere afschuwelijke hoofdpersoon is de man uit De Weg naar Sacramento van Gerrit Krol, die kon ik nog net verteren. Beide boeken werden bekroond met prijzen, zowel nationaal als internationaal, dus niet iedereen vond deze boeken zo erg als ik. Tegelijkertijd heb ik altijd gehouden van de onaangename hoofdpersonen uit de boeken van W.F. Hermans.
Het meest bloederige boek dat ik ooit las is Salammbô van Flaubert. De bloederige passages zitten helemaal aan het eind en als je al zover bent, zo dicht bij het einde, wil je toch doorlezen en weten hoe het afloopt, maar de neiging om op dat moment het boek weg te leggen was er bij mij zeker.
Dan zijn er nog de boeken van Arnon Grunberg. In Fantoompijn zit een passage waarin Mehlman zijn moeder om het kampnummer vraagt dat op haar arm getatoueerd staat. Hij hoopt met dit geluksnummer (!) eindelijk te kunnen winnen bij het gokken in Las Vegas. Een pijnlijk staaltje Joodse humor dat velen in het verkeerde keelgat schoot. Ik rangschik het in de categorie shockeren, iets waar Ischa Meyer ook niet vies van was. En er is de scène waar Christian Beck in De Asielzoeker een aanslag pleegt op een hoertje. Dat punt was voor velen reden dat boek niet verder te lezen.
Voor mij is en blijft de belangrijkste reden om een boek niet uit te lezen, dat het slecht geschreven is.