Bon repas

Een plaatsje luisterend naar de naam Smakelijk Eten. We rijden, onderweg naar de klucht De tante van Charlie, door een ouderwets Hollands landschap, passeren een prachtige wippoldermolen. Tussen Schoonhoven en Vlist slingert de weg langs het gelijknamige riviertje. De weg is smal, twee tegenliggers kunnen niet langs elkaar heen en daarom zijn er hier en daar kleine op parkeerkommen lijkende uitwijkplaatsen langs de weg geplaatst. Zo rijden we in onze tien jaar oude Ford Escort door de polders. We slaan rechtsaf de Slangenweg op. In tegenstelling tot de naam van de weg en in tegenstelling tot de weg die we verlaten, is dit een kaarsrechte weg van Polsbroek naar de Polsbroekerdam. Overal lintbebouwing, vlak langs de weg een onafgebroken stroom huisjes en boerderijen, verder is het landschap leeg. Prachtige rode luchten met een ondergaande zon in het westen, op de gebouwen aan de oostzijde van de weg schijnt een warm rood-oranje licht. We rijden terug in de tijd.

We komen aan in Oudewater en ook daar heeft de tijd stilgestaan. Een dorpje als een plaatje van Anton Pieck. We eten bij 't Backertje in een gebouw dat vroeger vast een bakkerij is geweest en komen na het eten precies één minuut te laat bij de toneelvoorstelling aan. Maar hier wordt nog ouderwets precies op tijd begonnen dus de voorstelling is net bezig. De tante van Charlie, een ouderwetse klucht in een ouderwetse dorpszaal met hoog podium. Het stuk is enigszins gemoderniseerd en in de tegenwoordige tijd geplaatst, maar het blijft een ouderwets stuk en daarmee toch van alle tijden.

Het schiet me te binnen dat ik de regisseur lang geleden heb zien optreden in een klucht in een soortgelijk zaaltje in Rotterdam-Zuid, in het Clemenshuis, in het stuk Op Gouden Wieken, waarin twee dames, waarvan zij er één was, de wereld rondreisden als stewardess en onderweg deze en gene van hun geld ontdeden zo in hun onderhoud voorziend.

Foto: de wippoldermolen van Bonrepas