Repetitie

De drummer is er het eerst. Hij zit te wachten in de hal van het popoefencentrum in Delft waar ik wekelijks repeteer met Het Gebroken Oor. Het is kwart voor drie 's middags. De zon schijnt vrolijk. De drummer is grijzer dan elf jaar geleden en ziet er goed uit voor zijn leeftijd. Ik zelf, de zanger, ben nummer twee. Ik heb voorgesteld een gitaar aan ons geluid toe te voegen om de sound iets steviger te maken en heb mijn Rickenbacker bij me. De John-Lennongitaar. We mogen de oefenruimte nog niet binnen want het is nog geen tijd en we hebben nog niet betaald. Ik laat de drummer een oefenruimte zien waar ik de kunst aan de muren heb gemaakt. Zelf schildert de drummer al enige jaren, maar drummen doet hij al jaren niet meer. Dat wordt spannend. Derde is de gitarist. Hij draagt een montuurloze bril met blauwe glazen en ziet er ook nog goed uit. Hij voelt zich minder goed want gisteren heeft hij iets verkeerd gegeten en zelfs een glas water leidt al tot overgeven. Ondertussen is het tijd. We gaan de repetitieruimte binnen. We sluiten alles aan en beginnen vast wat nummers te spelen in afwachting van de bassist die te laat is. Als we al een nummer of drie, vier gespeeld hebben, komt hij binnenlopen, zich excuserend voor de vertraging. Ook hij oogt jeugdiger dan zijn leeftijd en ook hij haalt een Rickenbacker uit zijn baskoffer. De Suzannes zijn na dertig jaar, een eenmalig reünieconcert in de Melkweg in 1996 in Amsterdam daargelaten, weer even compleet. Na dertig jaar, als je het hardop zegt klinkt het helemaal alsof we oude mannen zijn. Wat we ook zijn natuurlijk.

Foto: De Suzannes gefotografeerd ter gelegenheid van het afscheidsconcert in 1978