Een bijzondere ontmoeting

Het wordt al laat. Het is bijna tijd om het feest te verlaten. Terug te rijden naar Rotterdam. Een eindje verderop staat de man die later met mijn ex-vriendin is getrouwd. Nu is hij weduwnaar. Ik heb hem slechts eenmaal ontmoet. Op de begrafenis van ons beider geliefde. Mijn vrouw naast me spoort me aan hem aan te spreken. Hem te begroeten. Ik aarzel. Het is een man die ik niet ken. Die ik slechts eenmaal heb ontmoet. Toch laat ik me overhalen. Ik loop op hem toe.

"Jij bent toch ..." begin ik. Ik vertel hem dat ik aarzelde hem te begroeten omdat ik hem slechts één keer heb gezien. Hij vertelt me dat hij precies hetzelfde had. In enkele ogenblikken zijn we in een intiem gesprek verwikkeld. Hier staan twee mannen op een feest te praten over hun dode geliefde. Over de vrouw die ze allebei hebben bemind. Terwijl we elkaar niet kennen zijn we verbonden door de liefde voor dezelfde bijzondere vrouw. Die wij in ieder geval alletwee heel bijzonder hebben gevonden en nog steeds bijzonder vinden. We spreken over hun kinderen, over zijn nieuwe geliefde. Hoe hij dacht dat hij nooit meer verliefd zou worden en dat toch weer geworden is. Op een andere manier heb ik hetzelfde gevoel gehad toen de liefde tussen ons uitraakte in een cruciale periode in mijn leven. Aan die periode word ik hier op dit feest sterk aan herinnerd. Hier zijn veel vriendinnen van mijn ex verzameld, vriendinnen uit onze studententijd. Het was het einde van mijn studententijd dat samenviel met het einde van mijn relatie. Eén van de meest grauwe en depressieve perioden in mijn leven. Op zoek naar een nieuw doel na mijn studie, zonder geliefde.

Maar de dood is een definitiever einde dan het einde van een verliefdheid. Onherroepelijk. Voor mij begon onmiddellijk daarna een nieuw leven in Rotterdam. Ik liet alles achter me en begon opnieuw. Binnen het jaar was ik opnieuw verliefd. Op mijn vrouw die me nu heeft aangespoord. Ook een bijzondere vrouw. Mijn vrouw. Die me deze bijzondere ontmoeting heeft bezorgd.