Tekenen

Tijdens de lezing/discussie over neuro linguïstisch programmeren zit ik eindelijk weer eens stiekem te tekenen. Het publiek, de spreker en een dapper meisje dat graag eens wil weten hoe het nu werkt en zichzelf aanbiedt als proefkonijn.

Het is een Chinees meisje in een grijze sweater en in hoge bruine laarzen met een tikkeltje hese stem, dat een fobie heeft voor vogels en veren. Hoe groter de vogel, hoe groter de angst. De trainer gaat met haar aan de slag. Het is een lange slanke man in een gestreept overhemd dat gedeeltelijk verborgen gaat onder een blauwe trui, maar een gestreepte flap komt er aan de achterkant toch onderuit. Hij draagt bruine schoenen zonder veters die enigszins out of tune zijn met de rest van zijn kleding. Ook hem vind ik wel dapper dat hij zich hier begeeft in het hol van de leeuw tussen veelal sceptische wetenschappers in de geneeskunst. Hij verdedigt zich tegen de aantijgingen van kwakzalverij door te zeggen dat hij werkt op basis van no-cure-no-pay. Hij is geen dief van de portemonnaie van armlastige en makkelijk te beïnvloeden slachtoffers. Toch is zijn verhaal niet helemaal overtuigend. Lang niet alle trainers zijn te vertrouwen volgens hem. Maar hoe weet je dan of je een 'goeie' hebt?

Hij stelt het Chines meisje op haar gemak en begint met vragen te stellen. Waar de angst zit in haar lichaam, etc. Toch geeft hij het na een tijdje op omdat het te lang zou duren en te ver zou voeren. Dat is jammer, we hadden toch een beetje gehoopt op een wonderbare genezing.