Theatercompagnie: De Wilde Eend

Omdat ik met een Ibsen bezig ben stel ik de spelers van Klein Rotterdams Toneel (KRT) voor om met zijn allen naar De Wilde Eend te gaan. Uiteindelijk ga ik met slechts twee mannen, Richard en Aad. De rest is verhinderd, ziek, op vakantie. We zien een mooie voorstelling. De recensies waren nogal wisselvallig, de een vond er niets aan, de ander vond het geweldig. Ik heb wel wat reserves maar over het geheel genomen vind ik het een goede voorstelling. Goed gespeeld, spannend, goed bewerkt. Want ik heb het idee dat er hier en daar wat geschrapt is, iets wat ik zelf bij De Vrouw van de Zee ook heb gedaan. Vooral de jonge speelster die Hedvig speelt (Chava voor in 't Holt, foto) maakt grote indruk met haar mooie grote ogen die de naïviteit van haar personage mooi uitdrukken. Daarnaast is de boomlange dokter Relling (Sieger Sloot) niet alleen door zijn lengte, maar ook door zijn spel, een opvallende verschijning. Net als in mijn voorstelling zijn er in deze voorstelling geen stoelen te bekennen. Het decor is een hoog glazen trappenhuis waarop soms geprojecteerd wordt en waarop soms vanachter een schimmenspel vertoond wordt, en een tafel met licht er in, waarop negatieven van de fotograaf Hjalmar Ekdal liggen en symbolisch een paar potjes retoucheervloeistof staan.

In De Volkskrant staat donderdag een groot artikel over de populariteit en de actualiteit van zijn stukken naar aanleiding van de stukken De Wilde Eend en De Pijlers van de Samenleving die dit seizoen in het Nederlands theater te zien zijn. Er wordt in gememoreerd wat ik eerder in dit blog schreef: dat Ibsen de meest gespeelde schrijver ter wereld is na William Shakespeare. De Wilde Eend gaat over de keuze tussen leugen of bedrog en de waarheid. Moet de waarheid koste wat kost geopenbaard worden of is het beter en makkelijker in een leugen te leven? Greger Werle gelooft in de waarheid, dokter Relling gelooft in het instandhouden van illusies. Aan het eind van het stuk heeft Werle het leven van de dochter van Ekdal op zijn geweten omdat hij volgens dokter Relling leidt aan een acute vorm van waarheidskoorts. Het mooie van Ibsen is dat hij geen oordeel geeft, waardoor zijn stukken bevrijd zijn van een tijdgebonden moraal.