Gespannen

Ik merk dat ik gespannen ben over mijn monoloog van zaterdag in de Museumnacht. Was ik over mijn kleine rol als vader van twee dochters in "De Vergissing" absoluut niet zenuwachtig, ik merk dat ik hierover in spanning zit. Hoe zal het gaan? Wat zal het publiek er van vinden?
Tegelijk vind ik een monoloog interessanter om te doen dan de rol in een toneelstukje. Het zit dichter tegen de performance aan, het lijkt meer op een optreden als zanger van een rockband. Je staat er alleen voor en moet het zelf opknappen, er zijn geen tegenspelers die als vangnet kunnen dienen en je kunnen ondersteunen of helpen. Dat vind ik een uitdaging en tegelijk word ik er nerveus van. Ik ben sneller geïrriteerd en op andere momenten voel ik me opeens leeg, een onbestemd gevoel van 'ik weet niet hoe ik me voel'. De tekst zit er ondertussen goed in. Ik kan hem bijna dromen. Toch ben ik bang ineens een blackout te krijgen. Dat ik niet meer weet hoe het verder moet. Het zal zeker goed gaan, maar de angst blijft. Nog twee nachten, dan is het zover, Museumnacht.
Om half negen begin ik, daarna iedere drie kwartier, om kwart over negen, om tien uur, om kwart voor elf, om half twaalf, tot de laatste keer om kwart over twaalf, tot het einde van de nacht.