De Vergissing, de voorstelling

Dan is het zover. Voor een klein publiek van ongeveer tien toeschouwers, vrienden en bekenden, spelen we De Vergissing. Het duurt tussen de tien minuten en een kwartier en is in een vloek en een zucht voorbij. Het publiek vindt het iets te snel gaan, zelf heb ik eerder het gevoel dat we te langzaam spelen. Zo zie je maar dat hoe je tijd ervaart totaal verschillend kan zijn. In ieder geval hebben ze zich absoluut niet verveeld, zaten op het puntje van hun stoelen, dus dat is mooi. Het thema, incest of niet, is zwaar, maar wordt interessant behandeld en er zijn veel complimenten voor de tekst van Rita.

Van te voren ben ik gespannen. Vooral op het moment dat het publiek binnenkomt heb ik de angst dat ik de concentratie kwijt ben, niet genoeg ben opgewarmd om te spelen, maar als eenmaal de eerste tonen van Rachmaninoff klinken, de muziek waarmee de voorstelling begint, zit ik er snel in. Ik heb het gevoel dat ik iets te zwaar speel, het zou lichter kunnen en dat hoor ik achteraf ook in de kritiek van het publiek.

Terwijl het goed is eens aan de andere kant van de streep te staan, normaal ben ik de regisseur en zijn anderen de spelers die het moeten doen, voel ik me nog steeds meer regisseur dan acteur. Vanavond sta ik bij KRT weer aan de kant waar ik me het meeste thuis voel.