NeoRealismo

Een televisie op het podium in een bioscoop. De mensen kijken en praten met elkaar. Naar een quizprogramma volgens het bijschrift van de foto. Het lijkt bijna een voorteken. Hoe de televisie de bioscoop als venster op de wereld, als brenger van cultuur zal worden vervangen door de televisie, een brenger van amusement in de huiskamer. Ook is het bijna een symbool voor de tentoonstelling NeoRealismo in het Nederlands Fotomuseum. Die toont een verdwenen wereld. Een Italië in zwartwit dat niet meer bestaat. Toch valt me op hoe divers het land is. Er zijn duidelijk verschillende volken met verschillende culturen. Bijna een multiculturele samenleving.

Wij kennen het neorealisme het beste van de films van Rosselini, Fellini, Visconti en Vittorio de Sica. Er is een klein hoekje met stills van neorealistische films ingericht. Daarin ook de beroemde foto van Sylvana Mangano in Riso Amaro (Bittere Rijst, 1949, van Giuseppe de Santis). Op een bed met een ultrakort broekje aan, een soort hotpants avant là lettre. Ze leest een brief en heeft haar mooie naakte benen uitgestrekt in de richting van de fotograaf. Op de tentoonstelling is te zien dat de rijstpluksters in werkeljkheid ook dit soort broekjes droegen. Vanwege de hitte op de rijstvelden ongetwijfeld.

Op de website van het museum is een kleine tentoonstelling van Nederlandse fotografen in Rome te zien, Sam Wagenaar en Nico Jesse.