Onder professoren

Het einde van de serie voorstellingen van Kuifje, de musical nadert. Het valt me op hoe vrolijk de professionele spelers achter de schermen nog steeds zijn. Er worden grapjes gemaakt, er wordt gedanst en gezongen. Het ziet er uit of iedereen ook na de hele reeks voorstellingen, er nog steeds veel plezier in heeft. Het merendeel van de cast is jong, de grote sterren zijn ouder. Tijdens de voorstelling van zondagmiddag hoor ik Henk Poort voor het eerst een tweetal slip-of-the-tongues maken, daarvoor viel me op hoe tekstvast en toonvast hij voortdurend is. Elke keer speelt hij met dezelfde intentie, dezelfde kracht en toch precies identiek aan de vorige keer. Maar ditmaal dus voor het eerst niet.

Maar ook onder de professoren zit de stemming er nog steeds goed in. Er worden minder moppen getapt dan ik had verwacht (waarom eigenlijk?), maar er wordt veel gelachen en er worden wel grappen gemaakt. Nachthemden zijn plotseling verdwenen, er wordt gespot met de eigenschappen van elkaar, er wordt voor de gek gehouden. Al met al is er een leuke sfeer. Het moeilijkste van onze rol is tijdig van het toneel te verdwijnen als Henk Poort het lied "No sè" inzet. Om voor ons onbegrijpelijke redenen moeten wij op dat moment het toneel verlaten. We staan dan met zijn vijven achter de marktkramen op de markt van Peru, tezamen met een vrolijke Amsterdammer die achter het toneel ook een rol vervult als inspiciënt. Iedere keer is er wel een professor die vergeet op het juiste moment af te gaan. Tot grote hilariteit van de anderen en van de Amsterdammer met de paardenstaart. Met wenken en zwaaien worden dan pogingen ondernomen de verstrooide professor tot andere gedachten te brengen.

Illustratie: Magritte-achtig omslag van Onder Professoren van W.F. Hermans