Hollandse nieuwe

"Het is vandaag Vlaggetjesdag," zeg ik tegen mijn dochters. De Oudste had het al op de radio gehoord. "Dus moeten jullie verplicht een haring eten." voeg ik er aan toe. "Ik lust geen haring," zegt de Jongste. "Toch moet het," zegt de Oudste, die zelf bijna geen vis lust, hier een daar een lekkerbekje of een portie kibbeling gaat er wel in. Ik heb op de markt vier haringen gekocht, voor ieder van ons één. Bij een Turkse viskraam. Ziet er uit als een normale Hollandse viskraam, met bij de Hollandse nieuwe de Nederlandse vlag en niet de Turkse. Maar het personeel achter de kraam, vijf man sterk, is volledig Turks. Een rondborstige jongedame, goed in het vlees, fileert handig de haringen. Met een oude Turk met een keppeltje op die voor de kraam staat wordt rap Turks gesproken, maar even makkelijk wordt er op het Turks over en heen en weer geschakeld.

Volgens de berichten zijn de Hollandse Nieuwe net als ieder jaar nog lekkerder, lekker vet, hebben een goede beet. Als dat zo doorgaat moet er toch een moment zijn dat het niet meer lekkerder kan? En in hoeverre is de Hollandse Nieuwe niet helemaal een fabeltje sinds de vissen op zee onmiddellijk worden ingevroren.

De jongedames bij mij thuis doen sportief hun best. De Jongste komt tot viervijfde voor ze de haring weglegt, de Oudste komt tot de helft en heeft nog het meeste last van de miniscule graatjes. Mijn vrouw heeft er eentje helemaal opgegeten. Ik geef de jongedames een complimentje voor hun sportiviteit en vertel hun dat ze volgens chefkok Yolanda van der Jagt ieder jaar opnieuw moeten proberen omdat je smaak verandert. Als je het nooit probeert leer je het nooit.