Birte

Als ik deeg kneed voor een pizza moet ik altijd even aan Birte denken. Ik kwam haar keuken binnen en ze was druk in de weer met iets wat ik helemaal niet kende. Zij was de eerste vrouw die ik kende die zelf pizzadeeg kneedde en eigenhandig een pizza maakte. Ze vroeg me haar te helpen en ik vond het allemaal nogal veel gedoe voor een simpele pizza. Een pizza die kocht je in het Italiaans restaurant. De diepvriespizza en de bezorgpizza bestonden nog niet. Deeg kneden, laten rijzen, nog een keer kneden en nog een keer laten rijzen. Veel werk. Ik houd van koken en deed dat toen ook al, maar dit vond ik een stap te ver. Nu denk ik daar anders over en maak ik ook het liefst zelf het deeg voor mijn pizza's.

Het was eind jaren zeventig en ik had een kortstondige relatie met haar. Een overgangsrelatie zou je het kunnen noemen. Tussen twee liefdes in had ik denk ik een week of drie verkering met haar. Haar voorgangster was mijn Enige Echte Ex die nu vreemd genoeg dood is. Haar opvolgster mijn vrouw. Er is weinig wat me aan haar herinnert. Ik heb geen foto's waar we samen opstaan. Ze is een echte schim uit het verleden. Ze had een aanstekelijke lach die nog ergens op een cassettebandje staat van een optreden van de band waarin ik toen speelde, tijdens een optreden bij haar thuis, op haar verjaardag, op 5 april. Ik denk dat het 1979 was. Ik was 23 en zij waarschijnlijk iets jonger, maar ook dat weet ik niet meer. Het optreden werd beëindigd door de politie die door een boze buurman of buurvrouw was gewaarschuwd.

Een van de laatste keren dat ik haar zag was in een cafe in Enschede. Ik was in het gezelschap van zowel mijn Enige Echte Ex als mijn latere vrouw. De blik in haar ogen deed me vermoeden dat zij dacht dat ik was teruggekeerd naar mijn Ex. Daarna zag ik haar nog een keer. Op een opening van een tentoonstelling in Amsterdam waar zij ondertussen naar toe was verhuisd. Met een klein kind. Ik geloof niet dat we elkaar toen nog echt gesproken hebben. Dat was het laatste wat ik van haar zag.

De enige tastbare herinnering aan haar is een ets waarop ze mij heeft geportretteerd. De manier waarop doet me aan haar denken. De kattenogen lijken op haar ogen, de spitse vorm van het gezicht ook. Eigenlijk een portret van ons samen. Een portret van mij en zelfportret ineen. En niet tastbaar maar toch telkens weer sterk is de gedachte aan haar als ik het deeg voor een pizza kneed.