Hoofd van het rotheater, geregisseerd door het alomgeprezen opkomend talent Jetse Batelaan is een bijzondere voorstelling. Vier personen zijn bezoekers in een ziekenhuis, de vijfde persoon is een verpleegkundige. De bedden in het ziekenhuis zijn leeg, de patiënten liggen als een zware last in de vorm van poppen op de ruggen van de bezoekers. De dialogen zijn kaal en karig. "Hoe gaat het met de patiënt?" "De toestand is stabiel." "Heeft hij vandaag gedronken?" "Vanochtend." en veel meer wordt er niet gezegd. Ik moet afwisselend aan de mimevoorstellingen van Carroussel denken die ik lang geleden in de zeventiger jaren zag (door de dingen die gezegd worden zonder woorden) en aan Samuel Beckett (door de kaalslag, het uitgebeende van de taal). Alhoewel de laatste minder met cliché's en meer met herhaling werkte. De voorstelling is kort, ca. een uur, maar dat is voldoende om te zeggen wat hij te zeggen heeft. Voor zover dat in woorden te vatten is. Je moet het zien om het te geloven.
Hoofd van het rotheater, geregisseerd door het alomgeprezen opkomend talent Jetse Batelaan is een bijzondere voorstelling. Vier personen zijn bezoekers in een ziekenhuis, de vijfde persoon is een verpleegkundige. De bedden in het ziekenhuis zijn leeg, de patiënten liggen als een zware last in de vorm van poppen op de ruggen van de bezoekers. De dialogen zijn kaal en karig. "Hoe gaat het met de patiënt?" "De toestand is stabiel." "Heeft hij vandaag gedronken?" "Vanochtend." en veel meer wordt er niet gezegd. Ik moet afwisselend aan de mimevoorstellingen van Carroussel denken die ik lang geleden in de zeventiger jaren zag (door de dingen die gezegd worden zonder woorden) en aan Samuel Beckett (door de kaalslag, het uitgebeende van de taal). Alhoewel de laatste minder met cliché's en meer met herhaling werkte. De voorstelling is kort, ca. een uur, maar dat is voldoende om te zeggen wat hij te zeggen heeft. Voor zover dat in woorden te vatten is. Je moet het zien om het te geloven.
Reacties