Wachten

Ik maak me ongerust. Ik heb een dag gewacht en nog niets gehoord over de Kuifje-musical. Ik vrees dat ik slachtoffer ben van een grap. Heeft iemand een Belgisch accent nagedaan en mij genept? Ik kijk in mijn telefoon. Nee, het (Belgische) nummer van de man die me gebeld heeft is hetzelfde als van de man die me 's middags belde om te zeggen dat ik om half zeven paraat moest zijn bij de artiesteningang van het theater. Ik spreek zijn telefoon in. Hij heet Jan-Pieter, het is dezelfde stem. Ik wacht nog een dag. Nog steeds geen email. Ik twijfel of ik de journaliste moet emailen, maar zij blijkt al vertrokken op vakantie. Ik stuur een sms. Of de man mij wil bellen. Geen antwoord. Ik maak me ongerust. Terwijl het me eerst niet uitmaakte of ik wel of niet zou meedoen, nu ik ben uitverkoren wil ik het extra graag. Ik snap mezelf niet.
Maar na twee dagen is daar dan eindelijk de verlossende email. Van de dame die zo charmant naar me glimlachte toen ik zei dat ik niet van musicals houd.
(Wordt vervolgd)