Een ander land

Ik was een jaar of acht of tien toen mijn vader het boek Een Ander Land van James Baldwin aan het lezen was. Een dik rood boek met daarop de afbeelding van een geopende hand. Zoals de meeste boeken van uitgeverij Bruna met een omslag van Dick Bruna. Ik was een kind en had geen flauw idee waar dit boek waar mijn vader mijns inziens langdurig in zat te lezen, over ging. Nu is er een voorstelling van Bonheur gebaseerd op het boek. Op hun flyer eveneens een geopende hand, ditmaal op een witte achtergrond. Het verhaal gaat over acceptatie, van homoseksualiteit, van negers, van de ander. Iedereen in het verhaal bevindt zich symbolisch in een ander land, omringd door onbekenden, door vijanden. Het verhaal draait om Rufus, een muzikant die zelfmoord heeft gepleegd. Zijn vrienden of would-be-vrienden zijn benieuwd naar het waarom en naar de schuldvraag.
De voorstelling is mooi vormgegeven en doet me enige ideeën aan de hand voor mijn eigen voorstelling Blankenberge. Boven de hoofden van de spelers hangen grote doeken of lappen waarop beelden van Manhattan worden geprojecteerd. De spelers zitten op verschillende soorten stoelen en helemaal links staat een groot bed. Het licht is veelal laag, in intensiteit en in positie, en kleurrijk.
Er wordt mooi gespeeld door jonge spelers, in het begin vraag ik me even af waarom Rufus niet door een neger gespeeld wordt, maar op den duur wordt die vraag onbelangrijk. De pijn van het zwart en homoseksueel zijn wordt voldoende duidelijk verbeeld. Een intense en spannende voorstelling, alleen aan het eind iets te lang. "Wat een zootje," denk ik aan het eind als alweer twee anderen overspel plegen met twee anderen. Door de lengte krijg je er op een gegeven moment genoeg van. Maar de blonde vrouw die Cass speelt is fantastisch. Wat een timing. Ze heeft de minst dankbare rol, die van een burgertrutje, maar weet daar een geweldige rol van te maken. Genieten!