Vrij

Als ik uit de supermarkt kom spat er vlak voor mijn voeten een ballon gevuld met water uiteen. Die komt van boven dus ik ga op jacht. Ik heb de tijd. Op het terras aangekomen is er niemand te zien, maar als ik terugfiets zie ik juist een stel kinderen aan komen lopen met ballonnen gevuld met water. Ze gaan op de vlucht en ik volg ze tot aan de huisdeur. Ik glimlach. Ik keer me om en wacht nog even om de hoek van een muurtje. Om ze nog een keer te laten schrikken. Maar het duurt me te lang en ik fiets naar huis.
Ik heb een NRC.next gekocht en ga op het terras zitten lezen, maar ondertussen is het bewolkt geworden en wordt het me te koud. Als ik binnenzit vliegt een stuk hout tegen de serredeur. Ik kom buiten en er is als altijd niemand te zien. Waarom doen jongeren zoiets, ik vermoed tenminste dat het jongeren zijn. Hebben ze een hekel aan ons of aan de hele wereld? Ik denk aan de wijk Ondiep in Utrecht waar een 54-jarige man de straat opging en werd doodgeschoten door een agent. Ongeveer mijn leeftijd. Het begint met ballonnen, dan worden het stukken hout en dan worden het pistolen. Of toch niet? Meestal niet, gelukkig.
Reacties