Vrij
Vandaag ben ik een dagje vrij. Omdat ik het vorig weekend het hele weekend doorgewerkt heb, heb ik behoefte aan even rust. Ik lees in bed twee albums van Kuifje, de twee albums waarop de musical is gebaseerd, De Zeven Kristallen Bollen en De Zonnetempel. De oudste dochter is ziek en hangt net als ik een beetje rond. Ik zet een nieuw voorspatbord op haar fiets zodat ze weer ongestraft door plassen kan rijden. Ik doe boodschappen bij de supermarkt en maak een praatje met de buurvrouw. Haar even oude dochter schijnt ziek te zijn maar zag ik net daarvoor op straat op de fiets, lezend in een tijdschrift, een glossy damesblad met fluorroze letters. Deed me aan mezelf denken op die leeftijd. Ook altijd iets te lezen, zelfs op de fiets. Op een keer reed ik al lezend tegen een stilstaande auto aan. Boze bestuurder wilde weten wie ik was. Het enige wat ik had om me te legitimeren was een CJP. Hij schreef mijn naam op. Ik durfde het thuis niet te vertellen, bang voor de gevolgen. Nooit meer iets van gehoord.
Als ik uit de supermarkt kom spat er vlak voor mijn voeten een ballon gevuld met water uiteen. Die komt van boven dus ik ga op jacht. Ik heb de tijd. Op het terras aangekomen is er niemand te zien, maar als ik terugfiets zie ik juist een stel kinderen aan komen lopen met ballonnen gevuld met water. Ze gaan op de vlucht en ik volg ze tot aan de huisdeur. Ik glimlach. Ik keer me om en wacht nog even om de hoek van een muurtje. Om ze nog een keer te laten schrikken. Maar het duurt me te lang en ik fiets naar huis.
Ik heb een NRC.next gekocht en ga op het terras zitten lezen, maar ondertussen is het bewolkt geworden en wordt het me te koud. Als ik binnenzit vliegt een stuk hout tegen de serredeur. Ik kom buiten en er is als altijd niemand te zien. Waarom doen jongeren zoiets, ik vermoed tenminste dat het jongeren zijn. Hebben ze een hekel aan ons of aan de hele wereld? Ik denk aan de wijk Ondiep in Utrecht waar een 54-jarige man de straat opging en werd doodgeschoten door een agent. Ongeveer mijn leeftijd. Het begint met ballonnen, dan worden het stukken hout en dan worden het pistolen. Of toch niet? Meestal niet, gelukkig.
Als ik uit de supermarkt kom spat er vlak voor mijn voeten een ballon gevuld met water uiteen. Die komt van boven dus ik ga op jacht. Ik heb de tijd. Op het terras aangekomen is er niemand te zien, maar als ik terugfiets zie ik juist een stel kinderen aan komen lopen met ballonnen gevuld met water. Ze gaan op de vlucht en ik volg ze tot aan de huisdeur. Ik glimlach. Ik keer me om en wacht nog even om de hoek van een muurtje. Om ze nog een keer te laten schrikken. Maar het duurt me te lang en ik fiets naar huis.
Ik heb een NRC.next gekocht en ga op het terras zitten lezen, maar ondertussen is het bewolkt geworden en wordt het me te koud. Als ik binnenzit vliegt een stuk hout tegen de serredeur. Ik kom buiten en er is als altijd niemand te zien. Waarom doen jongeren zoiets, ik vermoed tenminste dat het jongeren zijn. Hebben ze een hekel aan ons of aan de hele wereld? Ik denk aan de wijk Ondiep in Utrecht waar een 54-jarige man de straat opging en werd doodgeschoten door een agent. Ongeveer mijn leeftijd. Het begint met ballonnen, dan worden het stukken hout en dan worden het pistolen. Of toch niet? Meestal niet, gelukkig.
Reacties