Auditie?

De mevrouw achter het loket tuurt door haar rode leesbril naar de lijst. De lijst is niet alfabetisch. Mijn naam kan ze niet vinden, net zo min als die van de man die voor me is gekomen. Toch mogen we mee met de andere twee mannen die wel op de lijst staan. Ze drukt op een knop en de deur gaat open. Ik loop voorop naar de lift en druk in de lift op de knop voor de vierde verdieping, de artiestenfoyer. Daar staat een vrolijke mevrouw die zich voorstelt als Suzan. Zij zoekt op eenzelfde lijst als die van de mevrouw met de rode leesbril in de portiersloge beneden. Ze vraagt ons naar het emailadres waar we ons hebben aangemeld. De gedrongen man met baard en bril die voor mij kwam kan ze opnieuw niet vinden. Maar als ik mijn naam noem gaat er een lichtje bij haar branden en vindt ze ze toch nog allebei. Ik vraag of ik even naar het toilet mag en als ik terugkom mogen we haar volgen.

Opnieuw naar de lift. Nu gaan we nog een etage omhoog, naar de vijfde. We zijn nu met zijn zessen, er zijn twee mannen bijgekomen. De twee oude mannetjes, een man met grote zwarte bakkebaarden en een paardestaart, een andere forse man met een Kuifje-polo aan, de gedrongen man en ik. Als we de lift uitkomen worden we weer opgewacht door een vrolijke jongedame. Zij leidt ons een kamer binnen met roodgeschilderde muren. Achter een grijs tafeltje zitten een man en een vrouw, er naast zit nog een vrouw en iets op de achtergrond een derde vrouw met een opschrijfboekje. De eerste twee worden voorgesteld als lid van de artistieke leiding en de produktieleiding van de Kuifje-musical, de derde als publiciteitsmedewerker en de laatste is een journaliste. Ons wordt gevraagd of we op een rij willen gaan staan. Als een soort usual-suspects staan we op een rechte lijn voor het tafeltje. De man van de artistieke leiding neemt in het Vlaams het woord. Ik herken zijn stem. Hij heeft mij vanmiddag gebeld om de tijd mee te delen hoe laat ik hier moest zijn. Voor de Kuifje-musical worden vier figuranten gezocht, vier professoren. Wij zijn de kandidaten en moeten iets vertellen over wie wij zijn en over onze toneelervaring.

Eén van de twee oude mannetjes begint. Hij komt uit Spijkenisse en heeft geen enkele toneelervaring. De tweede man, met de bakkebaarden en paardenstaart, is leraar en grote fan van Kuifje. De derde man is samen met de eerste man en komt eveneens uit Spijkenisse. "Ik ben door iemand opgegeven" vertelt hij. "Weet u wel waarvoor? Toch niet voor Tarzan?" vraagt de dame van de productie. De vierde man is een echte Kuifje-fan en met name van het boek Kuifje en de Zonnetempel waarop de musical is gebaseerd. Niet voor niets heeft hij een Kuifje-polo aan. Hij is een ervaren amateurtoneelspeler. De gedrongen man met bril en baard is een radiojournalist. Ook hij speelt toneel en regisseert nog bovendien. Hij heeft zich overduidelijk aangemeld om er in zijn radioprogramma meer mee te doen. Hij vertelt enthousiast en de mevrouw van de publiciteit wil zijn visitekaartje. Als laatste ben ik aan de beurt. "Ik ben Fedde Spoel, ik heb jarenlang amateurtheater gespeeld en nu ben ik al jarenlang amateurtheaterregisseur", vertel ik, "ik houd erg van Kuifje en houd niet van musicals." Deze opmerking tovert een charmante glimlach op het gezicht van de dame van de productie. Ze heeft donker haar en ogen als twee zwarte horizontale strepen. "En ik wilde wel eens achter de schermen van een musical kijken."

Als ik denk dat het gaat beginnen staan we al weer buiten. We hoeven verder niets te doen. Er zijn is voldoende. U hoort nog van ons. Wel heb ik een vrijkaartje voor de musical. Daar was het me in eerste instantie om te doen. (Wordt misschien vervolgd, maar waarschijnlijk niet.)