Ken uw klassieken

In 2005 verscheen EXTREMELY LOUD AND INCREDIBLY CLOSE van de Amerikaanse schrijver Jonathan Safran Foer. Het handelt over de jonge Oskar Schell die na de aanslagen van 11 september vergezeld van zijn tamboerijn op zoek gaat naar de sporen die zijn overleden vader achterliet. De overeenkomsten met Günter Grass DIE BLECHTROMMEL (1959) zijn legio, maar niet op zo'n manier dat het onleesbaar is zonder iets te weten van Oskar Matzerath met zijn trommeltje.
Dit schrijft Oscar Kocken in de Theatermaker van november naar aanleiding van een rede van Gerard Mortier in een artikel getiteld: Waarom moeten we Faust kennen? De vraag raakt aan de discussie over de Nederlandse canon waarover momenteel veel gesproken wordt. Wat moeten we weten en kennen van de vaderlandse geschiedenis? Moeten we daar eigenlijk wel iets van weten? Sinds de oude Grieken wordt geklaagd dat 'de jeugd' te weinig kennis heeft van wat vroeger was. Anderen maken zich druk over het feit dat Pim Fortuyn en Theo van Gogh niet in de canon zijn opgenomen. Hoe modieus zijn de klassieken, wanneer is iets te modern om te worden opgenomen? Volgens de Walt Disney-studio's zijn hun films al klassiekers op het moment dat ze uitkomen.

Ik pleit voor nieuwsgierigheid. In mijn leven heb ik meerdere klassiekers gelezen, soms trokken ze me meer dan een nieuw boek. Een nieuw boek kan een boek zijn dat omhoog komt in de waan van de dag, snel gelezen en snel vergeten. Daarom geef ik me graag over aan een door de eeuwen heen gewaardeerde klassieker zoals Madame Bovary.
Soms leidt een nieuw boek je naar een oud boek. Een verwijzing van de schrijver naar iets klassieks, de wetenschap dat de plot van een verhaal afkomstig is uit het oude Griekenland. Hoe vaak is het verhaal van Romeo en Julia al niet verteld? Mijn eerste kennismaking met dit verhaal was de West Side Story.