Op
TV5 was gisteravond de film
Un singe en hiver te zien. Een prachtige zwartwitfilm uit 1962 van
Henri Verneuil. Een hotelier, Albert Quentin (Jean Gabin) belooft zijn vrouw Suzanne (Suzanne Flon) tijdens een bombardement in de tweede wereldoorlog nooit meer te drinken als het hotel gespaard blijft. Tijdens het bombardement is zijn vrouw bang, hij niet omdat hij dronken is. Enige jaren na de oorlog bestaat het hotel nog steeds en krijgt het stel een vreemde gast, Fouquet, gespeeld door Jean-Paul Belmondo. Een Spaanse nietsnut met een rijke fantasie die voor een geheime missie in het dorpje Tigreville, waar de film speelt, is gekomen. De eerste nacht al wordt hij verschrikkelijk dronken en krijgt ruzie in de plaatselijke kroeg. Uiteindelijk helpt de hotelier hem zijn missie uit te voeren in een gezamenlijke nacht van dronkenschap, een nacht waarin Albert voor één keer de belofte aan zijn vrouw vergeet of laat voor wat-ie is. Dat gebeurt in een meesterlijke scène. Albert heeft Fouquet een calvados aangeboden, de verhouding tussen het echtpaar en de nietsnut is al heel vriendschappelijk geworden. Fouquet weigert en gaat naar buiten. Als ze alleen zijn vraagt zijn vrouw hem waarom hij dat deed. Om zelf mee te drinken, is zijn antwoord. De vrouw kijkt verbaasd. Dan vertelt Albert dat hij weet dat ze veel van hem houdt, dat hij heel veel van haar houdt, dat ze het beste met hem voor heeft maar "tu m'emmerde". Dit laatste is bijna onvertaalbaar. Het betekent zoiets als "je ergert me", "je irriteert me", maar het is meer, er zit het Franse woord "merde" in dat stront betekent. Toch voel je in de scène de liefde tussen de beide echtgenoten. Albert gaat zich één nacht vreselijk te buiten, samen met Fouquet, en voegt zich dan weer in het normale leven, na Fouquet geholpen te hebben. Een prachtige film over vriendschap voor "un singe en hiver" (iemand die niet op zijn plaats is, wat van toepassing kan zijn voor beide mannen in de film) en over liefde tussen twee oude mensen, die elkaar door en door kennen, elkaar soms irriteren, maar toch van elkaar blijven houden.
Op TV5 was gisteravond de film Un singe en hiver te zien. Een prachtige zwartwitfilm uit 1962 van Henri Verneuil. Een hotelier, Albert Quentin (Jean Gabin) belooft zijn vrouw Suzanne (Suzanne Flon) tijdens een bombardement in de tweede wereldoorlog nooit meer te drinken als het hotel gespaard blijft. Tijdens het bombardement is zijn vrouw bang, hij niet omdat hij dronken is. Enige jaren na de oorlog bestaat het hotel nog steeds en krijgt het stel een vreemde gast, Fouquet, gespeeld door Jean-Paul Belmondo. Een Spaanse nietsnut met een rijke fantasie die voor een geheime missie in het dorpje Tigreville, waar de film speelt, is gekomen. De eerste nacht al wordt hij verschrikkelijk dronken en krijgt ruzie in de plaatselijke kroeg. Uiteindelijk helpt de hotelier hem zijn missie uit te voeren in een gezamenlijke nacht van dronkenschap, een nacht waarin Albert voor één keer de belofte aan zijn vrouw vergeet of laat voor wat-ie is. Dat gebeurt in een meesterlijke scène. Albert heeft Fouquet een calvados aangeboden, de verhouding tussen het echtpaar en de nietsnut is al heel vriendschappelijk geworden. Fouquet weigert en gaat naar buiten. Als ze alleen zijn vraagt zijn vrouw hem waarom hij dat deed. Om zelf mee te drinken, is zijn antwoord. De vrouw kijkt verbaasd. Dan vertelt Albert dat hij weet dat ze veel van hem houdt, dat hij heel veel van haar houdt, dat ze het beste met hem voor heeft maar "tu m'emmerde". Dit laatste is bijna onvertaalbaar. Het betekent zoiets als "je ergert me", "je irriteert me", maar het is meer, er zit het Franse woord "merde" in dat stront betekent. Toch voel je in de scène de liefde tussen de beide echtgenoten. Albert gaat zich één nacht vreselijk te buiten, samen met Fouquet, en voegt zich dan weer in het normale leven, na Fouquet geholpen te hebben. Een prachtige film over vriendschap voor "un singe en hiver" (iemand die niet op zijn plaats is, wat van toepassing kan zijn voor beide mannen in de film) en over liefde tussen twee oude mensen, die elkaar door en door kennen, elkaar soms irriteren, maar toch van elkaar blijven houden.
Reacties