Verloren liefdes
Terwijl ik denk en vrees dat de jongedames in mijn huishouden vaderdag zijn vergeten komen ze onverwachts toch nog met een cadeau aanzetten. Vergezeld van een lange en mooie toespraak van de oudste krijg ik een dichtbundel van Jan Cremer: Verloren Gedichten. Omdat de foto van de man op de omslag hen aan mij doet denken. Zelfs de cigaret in de mond klopt. En de periode waarin de gedichten werden geschreven is de voor mij verloren tijd zonder kinderen, zonder hen. De jaren van 1956 tot 1992, vanaf het jaar na mijn geboorte tot een jaar voor de geboorte van de jongste. Ten derde is Jan Cremer geboren in Enschede, ook ik heb daar gewoond hoewel ik er niet geboren ben. Een mooi geschenk met een mooi verhaal.Het boekje is opgedragen aan de verloren liefdes van Jan Cremer. Drie verloren liefdes worden achterin met name genoemd, Anita, Barbro en Babette. Het aan de eerste opgedragen gedicht uit 1962 citeer ik hieronder:
ANITA
Het warme bed in de Calle Miranda
met de doorwoelde lakens
waar jouw hete vlees
op mij ligt te wachten
sidderend en bezweet
angstig voor mijn antwoord
ik demp mijn sigaret
de lichten en dood
de muziek uit de radio
alleen buiten
25 meter lager
het zwellen van de zee
het uur van de waarheid
wederom een laatste nacht
eenzame onrustige gravin
mijn warmbloedige amazone
in ziel zigeunerin
geteisterd door conventie
het adelboekje is jouw dwangbuis
het keurslijf heet parijs
kortom treur niet lieve anita
want ook mijn dolende liefde
is jou vooreerst niet waard
want eenmaal aangetast door
het vuur van de onrust
ben ook ik blijkbaar gedoemd
tot het desperaat alleen zijn
diep in mij echter zal altijd
jouw vuur blijven branden
Dus wacht tot het mijne gedoofd is
wacht op mij!
Jan Cremer
Reacties