Angst

Soms vraag ik me af waarom ik zo weinig angst voel. Als ik 's avonds laat thuis kom na een fietstocht van Delft naar Rotterdam, dwars door een onverlicht Midden-Delfland waar een prachtige spookachtige sfeer hangt met 'witte wieven' boven de velden, staat mijn vrouw nog na te trillen van een gebeurtenis die haar angst heeft aangejaagd. Een man probeerde het raam aan de voorkant van ons huis open te duwen. Bij nader inzien bleek het de Chinese buurman. Hij stond bij het verkeerde huis. Zelf heb ik ooit twee huizen verderop de deur van de Surinaamse buurvrouw met mijn sleutel proberen open te maken. Dezelfde vergissing. Niet dronken, klaarhelder en bij klaarlichte dag.
Maar zelf fiets of loop ik door de nacht zonder bang te zijn. Geen angst aangevallen te worden, te worden beroofd. Dinsdagnacht liep ik naar huis van het metrostation, vannacht fietste ik naar huis vanaf Delft. Langs onverlichte en verlaten wegen, door de natuur, door de stad. Genietend van de heldere maan, bijna vol, de sterren, en het weinige licht over de velden. Niemand kwam ik tegen. Een lichtje voor en een lichtje achterop de fiets. Een moment van meditatie.