Het Lod: Ghost Road

Een mollige, oude vrouw zit aan een ovale tafel waarvan het oppervlak bezaaid is met fotolijstjes. Achter haar is op reuzenformaat en in zwart/wit over de hele achterwand van de grote zaal van de schouwburg haar gegroefde gezicht te zien. Ze vertelt het verhaal van Martha Beckett. Een actrice die op een dag opeens besluit haar leven als danseres achter zich te laten en te verdwijnen in de woestijn. Ze loopt na een voorstelling het podium af de straat op, ziet een accordeonist spelen op straat en denkt 'dat kan ik ook' en laat alles achter.

De vrouw die dit vertelt is Viviane de Muynck en de voorstelling is Ghost Road van Muziektheater Het Lod, te zien in de Internationale Keuze. Lange tijd denk ik dat de vertelster en Martha Beckett één en dezelfde persoon zijn, maar halverwege de voorstelling wordt de 'echte' Martha Beckett op film door Viviane de Muynck geïnterviewd in haar huis in de Verenigde Staten. Maar wat is echt en wat is onwaar in een theaterstuk?

De mensen die door haar ondervraagd worden zijn zonder twijfel echt. De oudere operazangeres die over het toneel dwaalt en prachtige liederen en aria's zingt, speelt geen rol maar is gewoon zichzelf. Twee van mijn lievelingsaria's komen voorbij, Vissi d'arte uit Tosca van Puccini en Addio uit La traviata van Verdi. De voorstelling is gemaakt door de jonge opkomende Waalse theatermaker Fabrice Murgia maar toont de ouderdom in al zijn lelijkheid en zonder schaamte. Hij is overduidelijk beïnvloed door Guy Cassiers maar wat geeft dat?

Eén van de hoogtepunten van het festival. Na een week blijft de voorstelling in mijn hoofd rondzingen.