De warme winkel: Luitenantenduetten

In de kelder van galerie Dek22 spelen de twee acteurs van De Warme Winkel de voorstelling Luitenantenduetten in het kader van het OT Zomerfestival. Het tweede OT Zomerfestival want in 2010 was een eerste editie. Net als toen zijn er ook nu een aantal interessante gasten uitgenodigd om hun voorstellingen in het OT Theater of, zoals deze, op locatie in de buurt.

Vanuit de foyer van het OT Theater aan de Mullerpier worden we meegevoerd naar een zijdeurtje van galerie Dek22, gaan een trapje naar beneden en komen in een onderaardse kelderruimte terecht waar de twee acteurs al op ons zitten te wachten bij een klein kacheltje dat niet brandt. Achter hen een wand van grijze paardendekens. Op de voorgrond een overheadprojector die net als het kacheltje ook niet brandt.

De twee luitenanten zijn beschermers van de kunst, en de kunst wordt bedreigd. De kunst is een vrouw, wat mooi wordt uitgebeeld door de ene acteur die een bruidsjurk als een slabbetje omknoopt, en ons vertelt dat ze voortdurend wordt verkracht door de mannen en dat ze daarom alle mannen dood gaat schieten. Lange mannen, korte mannen, dikke mannen, dunne mannen, etc., etc. De ander schminckt zijn gezicht zwart en verbeeldt zo een neger. En een neger is alleen maar goed om muziek te maken.

Zo scheppen de mannen door middel van associaties het beeld van de bedreigde kunst. Bedreigd door de barbaren, bedreigd van alle kanten. Van tijd tot tijd horen we een zware brom van een machine alsof een metro voorbijkomt, de deur gaat open en de mannen lijken er naar toe te worden gezogen. Ook hiervan gaat een onbekende dreiging uit. Er is een prachtige slapstickscène waarin de mannen met een geweer in de hand worstelen met hun stoel en tenslotte gaan de paardendekens naar beneden en tonen ze ons een expositie van schilderijen op de muren geprojecteerd door middel van overhead projectoren.

En dan komt de bittere moraal. Voor kunst moet betaald worden. Op het programma staat dat men betalen mag naar eigen inzicht. Maar dat blijkt niet helemaal het geval. Ons wordt voorgerekend wat de voorstelling heeft gekost. Wat 'men' in het algemeen voor een avond uit moet betalen. Waardoor we onder druk gezet worden zoveel mogelijk in de hoge hoed te stoppen die ons onder de neus wordt gehouden. Net terug uit Frankrijk waar de artiesten een stuk beleefder zijn komt dit op ons over als groffe Hollandse geldlust en koopmansgeest. Het komt hard en rauw aan. En zet toch tot denken aan.