Rotown college

Buiten is het terras vol. Het is vanavond vrij plotseling weer eens een zwoele zomeravond. Binnen is het bijna leeg. Maar tussen half tien, de officiële aanvangstijd, en kwart voor tien loopt Rotown toch langzaam vol. Muzikanten begroeten elkaar. Geen gewone hand wordt er gegeven maar iets tussen een handdruk en een hi five in. Mannen in pakken drentelen enigszins nerveus rond of staan juist relaxt met vrienden te praten. Zo bereidt iedereen zich op zijn eigen manier voor op een optreden.

Dan verschijnt presentatrice Elfie Tromp op het podium, in strakke gouden broek. Ze verklaart de functie van Rotown College met behulp van een spiekbriefje. De namen van de deelnemende organisaties zijn ook niet gemakkelijk te onthouden. Zadkine, Albeda, de Erasmus Universiteit en Rotown hebben de handen ineen geslagen om jonge popmuzikanten, studenten nog, een kans te geven om op te treden. Op een goed podium, met goed licht en goed geluid en naar nu blijkt, voor een geinteresseerd publiek.

Jared Grant bijt met een tienkoppige band het spits af. Blazers, achtergrondzangeressen, toetsen, gitaar, bas en drums, het is er allemaal. Soul is het wat hij brengt, Motown maar ook een vleug Stax en Atlantic als het meer funky wordt. We horen echo's van Al Green en de Doobie Brothers. Lekkere dansbare muziek en het lukt Jared dan ook om de voeten van de vloer te krijgen. Een goede start van het allereerste Rotown College.

Daarna, na een korte pauze, is het tijd voor het optreden van de Rizzo Family, de mannen in zwarte pakken, de dame in een zwart gilet, een naam als van een mafia-familie. Deze viifmansformatie maakt stevige powerpop, het soort muziek dat we kennen van Anouk. De zangeres trekt haar scheur ver open en de gitarist soleert er lustig op los. Het is goed gedaan maar niet mijn soort muziek. Maar gelukkig zijn er genoeg mensen die mijn mening niet delen en wordt er zelfs nog een toegift verlangd.

Wat me deze avond het meest verbaast is dat geen van de organiserende partners aanwezig is, zelfs de coördinator van Codarts onbreekt. Niemand van het gezelschap waarmee ik voor de vakantie aan tafel zat om dit initiatief voor te bespreken en afspraken te maken, is er. Alleen de mensen van Rotown zijn er, de directeur, de programmeur. Niemand van het Albeda College, van Zadkine, van Codarts. Ze zouden toch net als ik, en mijn collega's waarvan er wel een aantal gekomen is, nieuwsgierig moeten zijn hoe dit experiment verloopt? Vreemd.