Damaged Goods/Meg Stuart: the fault lines

Er gebeurt iets interessants met me nadat ik de voorstelling the fault lines heb gezien. Een voorstelling die vorig jaar ook te zien zou zijn in de Internationale Keuze, maar toen wegens ziekte werd afgelast. Bij
het verlaten van de zaal is mijn eerste indruk vooral 'saai'.

Maar als ik later de zaal inloop voor de volgende voorstelling Ghost road vraagt Mijn Oude Leermeester me wat ik van the fault lines vond. Ik antwoord: 'Voornamelijk saai' en hij zegt 'Ik vond het prachtig... maar soms ook wel saai.' Waarna mijn mening in retrospectief ineens een kwartslag draait. Na zijn opmerking krijg ik plotseling meer waardering voor de sterke punten en verdwijnen de zwakke naar de achtergrond. Ook het langzame tempo wordt minder belangrijk.

Het is een choreografie voor twee dansers, een man en een vrouw, die begint als een soort ruzie. De man en vrouw slaan elkaar met gestileerde bewegingen (Philipp Gehmacher en Meg Stuart). Rechts op het voortoneel zit een man lange tijd onbeweeglijk met de rug naar ons toe. Het is de videokunstenaar Vladimir Miller die pas halverwege the fault lines in actie komt om met camera en beamer beelden aan de performance toe te voegen. Geen grote close-ups maar juist kleine details in een cirkelvormig beeld en voegt hij al tekenend met een pen lijnen toe aan beelden van de dansers.

Wat het allemaal te betekenen heeft? Geen idee, maar het ziet er intrigerend en spannend uit. Het enige is dat het zoals gezegd allemaal nogal langzaam gaat.