Edit Caldor: One hour
Een dag na de voorstelling lees ik in de NRC de rubriek Het laatste woord een rubriek waarin mensen praten over hun laatste levensfase. Precies het onderwerp waarover de voorstelling One hour gaat. Maar het persoonlijke verhaal van een vrouw die vertelt over hoe ze in het leven staat terwijl ze nog maar een paar maanden te leven heeft, raakt me meer dan de voorstelling. Die belooft me een ervaring die ik mij ontgaat.
Het gegeven is simpel. We hebben nog maar één uur te leven en de voorstelling laat ons zien wat ons in dat laatste uur te wachten staat. Een mooi gegeven. We liggen op banken, het licht gaat uit en we kijken in het donker naar boven. Ik sluit mijn ogen en ontdek pas later als ik mijn ogen weer open dat boven mijn hoofd op grote schermen beelden te zien zijn. Beelden als röntgenfoto's, van aderen, van weefsel, terwijl een stem, meerdere stemmen, ons vertellen wat er allemaal in ons lichaam gebeurt terwijl we sterven. Iedere minuut is er een 'ping' te horen en zegt een acteur hoe laat het nu is.
Voordat we gingen liggen vertelde een acteur ons het verhaal van mevrouw Wilson die trouwde met een twintig jaar oudere man. Wat zou ze doen als hij er niet meer zou zijn? vroeg men haar. Uiteindelijk ging ze zelf als eerste. Een herkenbaar verhaal uit het dagelijks leven. Ontroerend zoals het persoonlijke verhaal van de vrouw in de NRC.
Precies dat is wat ontbreekt in de ervaring die Edit Caldor ons belooft. Het persoonlijke. We krijgen een tamelijk technisch verhaal over wat met onze cellen en in onze ingewanden gebeurt. De emotie ontbreekt. De zwart/witbeelden draaien rond boven ons hoofd en van tijd tot tijd val ik in slaap en schiet weer wakker.
Het moment dat ik echt afhaak is waarop een acteur zegt: 'Stel je voor dat je niet meer denkt', een 'ping' te horen is en een stem zegt 'Het is nu 11 over 7'. Er is geen echte illusie van doodgaan voor zo ver dat mogelijk is en er komen allerlei vragen over de voorstelling in me op. Waarom zijn er vijf acteurs? Eentje was ook voldoende geweest. Waarom zijn de beelden niet in kleur? Waarom spreken de Nederlandse acteurs Engels?
Misschien ben ik te nuchter. Op de trap naar beneden hoor ik flarden van het gesprek van twee vrouwen die het net als ik vonden tegenvallen. Ik vraag achteraf bij de garderobe een medebezoeker wat die er van vindt en die vond het 'best heftig' alhoewel ze soms ook even 'weg' was net als ik. Niet aan mij besteed deze voorstelling.
Het gegeven is simpel. We hebben nog maar één uur te leven en de voorstelling laat ons zien wat ons in dat laatste uur te wachten staat. Een mooi gegeven. We liggen op banken, het licht gaat uit en we kijken in het donker naar boven. Ik sluit mijn ogen en ontdek pas later als ik mijn ogen weer open dat boven mijn hoofd op grote schermen beelden te zien zijn. Beelden als röntgenfoto's, van aderen, van weefsel, terwijl een stem, meerdere stemmen, ons vertellen wat er allemaal in ons lichaam gebeurt terwijl we sterven. Iedere minuut is er een 'ping' te horen en zegt een acteur hoe laat het nu is.
Voordat we gingen liggen vertelde een acteur ons het verhaal van mevrouw Wilson die trouwde met een twintig jaar oudere man. Wat zou ze doen als hij er niet meer zou zijn? vroeg men haar. Uiteindelijk ging ze zelf als eerste. Een herkenbaar verhaal uit het dagelijks leven. Ontroerend zoals het persoonlijke verhaal van de vrouw in de NRC.
Precies dat is wat ontbreekt in de ervaring die Edit Caldor ons belooft. Het persoonlijke. We krijgen een tamelijk technisch verhaal over wat met onze cellen en in onze ingewanden gebeurt. De emotie ontbreekt. De zwart/witbeelden draaien rond boven ons hoofd en van tijd tot tijd val ik in slaap en schiet weer wakker.
Het moment dat ik echt afhaak is waarop een acteur zegt: 'Stel je voor dat je niet meer denkt', een 'ping' te horen is en een stem zegt 'Het is nu 11 over 7'. Er is geen echte illusie van doodgaan voor zo ver dat mogelijk is en er komen allerlei vragen over de voorstelling in me op. Waarom zijn er vijf acteurs? Eentje was ook voldoende geweest. Waarom zijn de beelden niet in kleur? Waarom spreken de Nederlandse acteurs Engels?
Misschien ben ik te nuchter. Op de trap naar beneden hoor ik flarden van het gesprek van twee vrouwen die het net als ik vonden tegenvallen. Ik vraag achteraf bij de garderobe een medebezoeker wat die er van vindt en die vond het 'best heftig' alhoewel ze soms ook even 'weg' was net als ik. Niet aan mij besteed deze voorstelling.
Reacties