Rotheater: Branden

Wegens groot succes speelt het Rotheater nogmaals het stuk Branden dat ook al in de filmversie Incendies een groot succes was op het IFFR. Toen het stuk in première ging kwam ik tien minuten te laat bij het eigen theater van het Ro aan de William Boothlaan aan. Ik verwachtte dat ze zoals meestal om kwart over acht zouden beginnen,maar de aanvangstijd was vervroegd voor dit lange stuk. Naderhand hoorde ik allemaal lovende geluiden over de voorstelling en was natuurlijk teleurgesteld dat ik hem gemist had. Nu dus de herkansing.

Branden speelt in een niet nader genoemd Noord-Afrikaans land waaruit de moeder van een tweeling is ontvlucht naar een niet nader genoemd Westers land. Daar sterft ze na vijf jaar lang niet te hebben gesproken. De tweeling wordt van de dood van hun moeder op de hoogte gesteld door de executeur-testamentair die hen een jasje, een schriftje en twee brieven overhandigd. De ene brief is voor de dochter, Jeanne,de andere voor de zoon, Simon. Ze moeten naar hun vader en naar hun broer worden overgebracht. Zo luidt de laatste wil van de moeder.

Zo begint een speurtocht naar het verleden van de moeder. In het stuk worden beide verhalen door elkaar heen gespeeld. De speurtocht van de moeder naar haar verloren eerste kind,de vrucht van een onmogelijke liefde. De speurtocht van de kinderen naar hun doodgewaande vader en naar hun onbekende broer.

Eerlijk gezegd zijn er in de voorstelling van het Ro theater een aantal spelers die het amateurniveau niet ontstijgen, maar tegelijkertijd maakt ze grote indruk. Door het aangrijpende verhaal en door het prachtige spel van Fania Sorel, altijd één van de sterspelers van het gezelschap. In een simpel decor van een paar doeken en op een vloer van donkere aarde ontrolt zich het gruwelijke verhaal van de moeder en haar vriendin, de mythische 'vrouw die zingt'.

Juist het mythische,epische en tragische van deplot maakt dat je tot in je ziel en in je hart geraakt wordt door het verhaal, meer dan een nieuwsbericht op radio of tv dat doet.Daarmee toont dit kunstwerk de oorlog aan de andere kant van de wereld en daarmee tegelijk op een prachtige manier de kracht en de noodzaak van kunst. Kunst kan ons raken op een manier waarop de realiteit dat soms haast niet meer kan.