Dansateliers: Double Trouble

Soms is er een voorstelling waar je niets van begrijpt. Dat hoeft niet altijd erg te zijn als je geboeid bent door de beelden of door prachtige, knappe dansbewegingen of imponerend acteerwerk. Helaas kon ik in de nieuwe voorstelling van Densateliers, Double Trouble, weinig ontdekken dat mij boeide of raakte. De makers hebben een indrukwekkende staat van dienst en prijzen gewonnen maar in de twee stukken die ik gisteravond zag kon ik de reden daarvoor niet ontdekken. Wat heb ik gezien of wat heb ik gemist?

De eerste van de twee These little nothings van de Griekse choreografe Valasia Simeon toont vier dansers, twee mannen en twee vrouwen, op een grijze vloer tegen een grijze achterwand. Ze bewegen langzaam alsof de lucht om hen heen stroop is, worstelen zich naar voren en naar achteren op minimale muziek. Klanken alsof een geluidsinstallatie rondzingt. Uiteindelijk gaan de bewegingen sneller en rennen de spelers heen en weer, van voren naar achter.

De tweede voorstelling Wholehearted van de Israëlische choreograaf Mor Shani is volgens de flyer een ode aan het geloof, voor ons allen, voor de overgave. We zien drie mannen op een witte vloer. Achter hen op de zwarte achterwand is in witte letters zin voor zin een verhaal te lezen over een moeder en zoon. De moeder vertelt haar zoon dat hij uniek is, de zoon wil liever niet uniek zijn want dan is hij alleen. Wat verhaal en dans met elkaar te maken hebben werd mij niet duidelijk. De drie mannen omhelzen elkaar, zakken door de knieën, staan te trillen op hun benen en bewegen solistisch door de ruimte om aan het einde weer samen te komen. Ondertussen hebben ze zich langzamerhand van hun kleren ontdaan en zijn ze piemelnaakt. Er zijn beelden die overduidelijk troost uitdrukken, de mannen zijn kwetsbaar en aandoenlijk, maar ik vind het moeilijk duiding te geven aan het geheel. Dit stuk wordt eveneens met eentonige muziek begeleid, lange synthesizer- of orgeltonen.

Is het omdat ik weinig dansvoorstellingen zie? Ik denk van niet. Ook zonder voorkennis moet een voorstelling kunnen aanspreken naar mijn mening. Dat beide voorstellingen een zelfde langzaam tempo en een zelfde soort muzikale begeleiding hebben maakt dat de avond nog langer duurt. Naar mijn idee is het applaus van het publiek dat waarschijnlijk voornamelijk uit dansliefhebbers bestaat voor beide stukken tamelijk mat. Ik heb geen geduld om de nabespreking te blijven volgen. Misschien had ik dat moeten doen om meer over de bedoelingen van de makers te weten te komen. Maar daar heb ik geen zin meer in. Enigszins teleurgesteld fiets ik naar huis.