Ro theater: Woest Water

Een spectaculair verhaal moest het worden, de voorstelling Woest Water van het Rotheater. Een jongetje zonder vader wordt opgeslokt door de wasmachine en beleeft een spannend avontuur op zee op zoek naar vriendschap en naar zichzelf. Met geweldig mooie decors om de avonturen op zee en onder water te verbeelden. Kosten noch moeite zijn gespaard. Het team bestaat uit: een goede acteur in de hoofdrol, Gijs Naber, met als gastactrice de cabaretière Sanne Wallis de Vries. De schrijver is Don Duyns, de schrijver van een aantal succesvolle familievoorstellingen van het Ro. En de regisseur is die van één van de mooiste familievoorstellingen van het Ro aller tijden, Niek Kortekaas van Heksen, onder artistieke supervisie van Pieter Kramer. Wat ging daar mis?

De decors van NIek Kortekaas zijn geweldig, dat moet gezegd worden. Maar het verhaal, de liedjes en de zang weten nergens te raken. Het verhaal sleept zich moeizaam voort naar het o zo voorspelbare einde. Dat het verhaal zo afgezaagd is hoeft geen probleem te zijn, er zijn al tal van versies gemaakt van de Odyssee en binnenkort komt Theatergroep Siberia er ook weer met één. Maar het script zit zo vol losse eindjes, alles is opgeofferd aan de vorm en dat werkt niet. Heksen had een geweldig meeslepend verhaal van Roald Dahl, dit zijn losse scènes die in willekeurige volgorde hadden kunnen worden opgediend. Na de pauze wordt het even iets beter en veer ik op omdat ik hoop dat het nu gaat lopen maar helaas dat gebeurt niet.

Dat de liedjes (van Don Duyns en Raymund van Santen) en de manier waarop ze worden gezongen zo abominabel slecht zijn is echt een ramp. Gijs Naber is een fantastisch acteur maar in deze voorstelling ontdekte ik dat hij niet kan zingen. Sylvia Poorta, geen geweldige zangeres, raakt me nog het meest met haar lied van de kat Tijger, maar dat haalt het niet in vergelijking met het lied van de gecastreerde kater in Sophie en Lange Wapper. Zo zijn er meer elementen uit vroegere voorstellingen van het Ro die hier in minder sterke vorm terug komen. Het verhaal zelf lijkt geleend van Haroen en de Zee van Verhalen van een aantal jaren terug. Ook geen sterke voorstelling, maar het onderliggende script naar Salman Rushdie was beter.

Maar dit verhaal van Sil, de hoofdpersoon, wordt nergens uitgewerkt en de grappen zijn flauw. De vrienden die Sil maakt, zoals de zeekoe en Karel de lakei, worden onmiddellijk weer in de steek gelaten en reizen niet met hem mee zoals in een verhaal als The Wizard of Oz of eerdergenoemd Sophie en Lange Wapper.Woeste Water Daarom wordt je nergens meegesleept, het zal je werkelijk een rotzorg zijn wat er met het boze jongetje Sil gebeurt. Slechts enkele scènes springen er uit zoals de scène met Adam en Eva in het paradijs. Maar over het algemeen is de voorstelling wachten op het einde. Heel erg jammer van alle kosten en moeite die het Ro theater zich ongetwijfeld heeft getroost om het Woeste Water tot een succes te maken.