Wunderbaum: Onze paus

Waarom heeft het theatergezelschap van Wroclaw het stuk Onze Paus van Arnon Grunberg geweigerd. Dat is de grote vraag waarover het programmaboekje gaat dat de toeschouwer van te voren krijgt uitgereikt. Vond de artistiek leider het gewoon een slecht stuk? Was ze geshockeerd door de belediging van de Poolse paus of het Poolse volk? Had ze het hele stuk niet gelezen maar alleen een samenvatting gezien zoals ergens wordt gesuggereerd. En wat was de bedoeling van Arnon Grunberg met dit stuk? Wilde hij de Polen provoceren?

Het antwoord zal altijd wel onduidelijk blijven, maar nu is er in ieder geval een opvoering door Wunderbaum. Een hilarische voorstelling met geweldige slapstickmomenten en een beetje een krakkemikkige constructie. Het tegendeel van een well-made play is Onze Paus. Maar de leden van Wunderbaum zijn net als ik fans van Grunberg, ik ben tevens fan van Wunderbaum, en de plots van zijn boeken zijn meestal ook niet al te strak gecomponeerd,  en alle bekende Grunberg-thema's komen aan de orde. Troost, geweld, misverstand.

Guillaume van Rompuy is een Vlaamse universitair docent Nederlands. Hij vindt in Vlaanderen geen werk en gaat, op aanraden van zijn moeder, naar Polen om aan de universiteit van Wroclaw te werken. Zijn vriendin vergezelt hem. Van Rompuy en zijn vriendin verdwalen in een kafkaëske nachtmerrie, waarin ze hun lot ondergaan en een pijnlijke weg afleggen naar iets onbestemds.

Twee scènes verdienen het om apart genoemd worden. De scène waarin Van Rompuy van zijn fiets valt (zonder fiets) en zijn tanden breekt op het plaveisel, en de scène waarin de tandartsassistente zichzelf aanbiedt als nieuwslezeres om de kijkers gelukkig te maken, kronkelend over de vloer met een geweldige beheersing van haar lichaam.

Wunderbaum maakt van het weerbarstige stuk dat voor een groot deel uit prozatekst bestaat, een enerverende belevenis. Het is het eerste stuk dat ze doen op een bestaande tekst en bewijzen hiermee van alle markten thuis te zijn.