OT Theater, Romana Vrede: Will

Is het omdat ik al twee voorstellingen heb gezien waarin acteurs zichzelf spelen of omdat mijn verwachtingen te hoog gespannen zijn dat de voorstelling Will van Romana Vrede, het slotstuk van het ATFR 2011, me enigszins tegenvalt?

De boodschap is sympathiek, de vorm is mooi met allemaal stapeltjes aardappelen op de toneelvloer en de thematiek, kunst moet behouden blijven en daar is geld voor nodig, raakt me zeker, maar het stuk eindigt me te plotseling en daardoor blijft de uiteindelijke boodschap of zin er van op de één of andere manier in de lucht hangen.

Ik vond Romana Vrede tijdens Nederland Schreeuwt Om Cultuur op het Rotterdamse Schouwburgplein de meest indrukwekkende van alle sprekers daar verzameld. Een oprechte hartekreet klonk daar.

Dit stuk is in vergelijking daarmee meer een toneelstukje. Goed gedaan, dat zeker. Met behulp van stapels aardappels maakt ze duidelijk hoe de koek verdeeld is in Nederland en dat wat er voor kunst en cultuur beschikbaar is maar een miniem stukje is. Dat er van dat kleine ministukje aardappel best wat meer mag overblijven en dat er niet zo rigoureus bezuinigd zou moeten worden.

Maar aan het einde speelt ze dan toch plotseling weer een rol, de rol van Will die met een geweer de kunst om zeep helpt. Waarbij de vraag naar boven komt of een acteur verantwoordelijk is voor de rol die die speelt? Is wat Will doet de visie van Romana Vrede op Halbe Zijlstra of Wilders en mag ze dat zeggen of denken?

Maar misschien is dat juist de functie van kunst. Ons in verwarring achterlaten.