Komplexkapharnaum: Figures libres
Chalon-dans-la-Rue, de tweede avond, donderdag
Met een grote groep mensen zitten we te wachten op een plein in het noord-oosten van Chalon. We zitten te wachten op het begin van een voorstelling. Iets met projecties op gebouwen. Verder weten we het fijne er niet van. Dan komt een bus aanrijden met op het dak een ban die staat te spelen. Vanaf andere wagens worden beelden op de flats om ons heen geprojecteerd. Als makke schapen volgen we de bus op zijn weg.
Een dame daalt af van een hoog flatgebouw, haar lichaam horizontaal, haar voeten tegen de muur. De vrouw loopt door het publiek terwijl ze gevolgd wordt door een camera. Haar beeld en dat van de omstanders wordt meer dan levensgroot geprojecteerd op een flatgebouw. Waar haar verhaal precies over gaat is onduidelijk. Over vrijheid, over onze relatie tot 'de ander', of die ander nu een ouder is, of iemand van het andere geslacht.
Dan staat de vrouw plotseling ergens bovenop een flat, hoe ze daar is gekomen weten we niet. Ze houdt een speech over mannen en vrouwen en wij beneden krijgen vlaggetjes uitgedeeld. De vrouwen een roze vlaggetje, de mannen een blauwe. Dan worden mannen en vrouwen gescheiden. De mannen krijgen mannendingen te zien, auto's, sigaretten, raketten, pin-ups. Wat we gaan doen weten we niet. Worden de mannen nu in een oorlog gevoerd, terwijl de vrouwen achterblijven? Een bijzondere ervaring.
Maar gelukkig is de scheiding van korte duur, dan worden we weer samengevoegd en gaat de stoet verder. We moeten iets schreeuwen over de bevrijding van onze clitoris, een soort feministische slagzin en het valt me op dat dit een terugkerend thema in de voorstelling is. Als ik het goed heb vertelt ze in het begin dat ze geboren is in 1968 en ook zijn er beelden van de maanlanding.
De vrouw staat nu te dansen op een bus waarop ook een band staat te spelen en leidt ons door de straten. Twee andere voertuigen volgen haar, projecties vertonend op de muren van de gebouwen langs de route. Projecties, keiharde beats, dwars door de straten van Chalon volgen we, niet wetend waar we naar toe gaan. We kennen de stad niet, zeker niet 's nachts, en weten niet wat ze van ons wil. Er is alleen nog een korte stop bij het station.
In totaal duurt de voorstelling een uur of twee en eindigen we om half een 's nachts bij het conservatorium na een lange en enerverende tocht. Met misschien wel duidend man tegelijk zijn we getuige geweest van een bijzondere en kostbare voorstelling en heel erg indrukwekkend door de grootsheid er van. Wat een ervaring. Een van de toppers van het festival.
Met een grote groep mensen zitten we te wachten op een plein in het noord-oosten van Chalon. We zitten te wachten op het begin van een voorstelling. Iets met projecties op gebouwen. Verder weten we het fijne er niet van. Dan komt een bus aanrijden met op het dak een ban die staat te spelen. Vanaf andere wagens worden beelden op de flats om ons heen geprojecteerd. Als makke schapen volgen we de bus op zijn weg.
Een dame daalt af van een hoog flatgebouw, haar lichaam horizontaal, haar voeten tegen de muur. De vrouw loopt door het publiek terwijl ze gevolgd wordt door een camera. Haar beeld en dat van de omstanders wordt meer dan levensgroot geprojecteerd op een flatgebouw. Waar haar verhaal precies over gaat is onduidelijk. Over vrijheid, over onze relatie tot 'de ander', of die ander nu een ouder is, of iemand van het andere geslacht.
Dan staat de vrouw plotseling ergens bovenop een flat, hoe ze daar is gekomen weten we niet. Ze houdt een speech over mannen en vrouwen en wij beneden krijgen vlaggetjes uitgedeeld. De vrouwen een roze vlaggetje, de mannen een blauwe. Dan worden mannen en vrouwen gescheiden. De mannen krijgen mannendingen te zien, auto's, sigaretten, raketten, pin-ups. Wat we gaan doen weten we niet. Worden de mannen nu in een oorlog gevoerd, terwijl de vrouwen achterblijven? Een bijzondere ervaring.
Maar gelukkig is de scheiding van korte duur, dan worden we weer samengevoegd en gaat de stoet verder. We moeten iets schreeuwen over de bevrijding van onze clitoris, een soort feministische slagzin en het valt me op dat dit een terugkerend thema in de voorstelling is. Als ik het goed heb vertelt ze in het begin dat ze geboren is in 1968 en ook zijn er beelden van de maanlanding.
De vrouw staat nu te dansen op een bus waarop ook een band staat te spelen en leidt ons door de straten. Twee andere voertuigen volgen haar, projecties vertonend op de muren van de gebouwen langs de route. Projecties, keiharde beats, dwars door de straten van Chalon volgen we, niet wetend waar we naar toe gaan. We kennen de stad niet, zeker niet 's nachts, en weten niet wat ze van ons wil. Er is alleen nog een korte stop bij het station.
In totaal duurt de voorstelling een uur of twee en eindigen we om half een 's nachts bij het conservatorium na een lange en enerverende tocht. Met misschien wel duidend man tegelijk zijn we getuige geweest van een bijzondere en kostbare voorstelling en heel erg indrukwekkend door de grootsheid er van. Wat een ervaring. Een van de toppers van het festival.
Reacties