Op zoek naar eten

De dame achter de bar van Au cheval blanc, het enige restaurant in St Boil ziet er vermoeid uit. Het is een spichtige dame met een bril met een al even spichtig montuurtje. 'Complet. Désolé,' zegt ze als ik vraag of we hier kunnen eten. Je bent helemaal niet désolé denk ik. We blijven nog wat dralen want vreemd genoeg is de eetzaal helemaal leeg. Er is geen enkele gast te zien behalve de man en vrouw die aan de voorkant op het terras zitten te roken. 'Het terras zit helemaal vol en ik ben maar helemaal alleen', voegt ze toe als ze begrepen heeft dat we een verklaring wensen. Dan zie ik dat aan de achterkant nog een terras is en dat daar inderdaad gasten zitten te eten. Ik vraag haar waar in de buurt we zouden kunnen eten. 'Buxy!' antwoordt ze weer even bits. We keren terug naar onze Fiat en gaan op weg.

In Buxy heb ik op de heenweg een restaurant gezien, Aux années vins, midden in het dorp. We bestuderen de kaart die buiten hangt. Het is er enigszins prijzig maar we besluiten toch maar naar binnen te gaan. Het terras op de binnenplaats is helemaal leeg en verlaten en het geheel ziet er gesloten uit. Op een bord bij de ingang is te lezen dat ze tot kwart over negen open zijn. Het is nu vijf over.

Drie mannen en een vrouw zitten op het dorpsplein voor het café te drinken. Een man met lang piekerig haar is net midden in een verhaal dat hij met veel enthousiasme en gebaren brengt. Ik wacht even om mijn vraag te stellen, de man maakt zijn zin af en dan kijken ze alle vier naar mij op vanuit hun terrasstoeltjes. Er is nog een restaurant om de hoek vertelt de oudste. Direct om de hoek na het stopbord.

Achter het raam van de bar-brasserie Le Bacchus zit een man grote slierten spaghetti in zijn mond te proppen. Zijn grauwe T-shirt vol vlekken is even smerig als de wijze waarop hij zit te eten. Ook deze eetzaal is verlaten. Maar we kunnen hier eten, zegt de vieze man. Voor de vorm gaan we zitten en bestuderen de kaart. Ik kan de letters niet goed lezen maar neem niet eens de moeite mijn bril te pakken. Als we de zaak verlaten vraagt de man op enigszins agressieve toon 'Pourquoi?' We doen of we niet genoeg Frans kunnen om het uit te leggen, stamelen wat onduidelijke woorden in het Nederlands en verlaten de zaak.

In de Rue Strassbourg in Chalon-sur-Saone zijn restaurants in overvloed. Al snel zitten we aan tafel bij Via Roma, worden verwelkomd door een vriendelijke dikkerd, bediend door een wonderschone jongedame in een ultrakort rokje, zo weggelopen uit 1001 nacht, en eten we een lekkere Italiaanse maaltijd.