Theater van de wreedheid

"En als er nog iets hels en waarlijk vervloekt is in deze tijd, dan is het wel dat wij ons artistiek bij vormen ophouden, in plaats van slachtoffers te zijn op de brandstapel, die tekens geven door de vlammen heen."
Antonin Artaud.
Het theater van de wreedheid.

Aan hem en zijn boek Le théâtre et son double moet ik denken als ik terugdenk aan de reacties op Duizend Bommen en Granaten. Mensen zijn geschokt door de heftigheid van de voorstelling en ik ben verbijsterd door hun reactie. Vijf mensen verlaten tijdens de voorstelling de zaal. Maar dit is toch waar theater over gaat? Theater wordt gemaakt om iets bij je teweeg te brengen en dit brengt blijkbaar iets teweeg. Het publiek is verdeeld. Sommigen vinden het niks, anderen vinden het fantastisch. De voorstelling kan zeker nog verbeterd worden, de timing is niet overal even scherp, er kunnen zeker enkele minuten uit, de vaart kan worden opgevoerd. Maar dit is de voorstelling die ik heb willen maken.

De ex-voorzitter van de RVA verwijt me dat ik heb willen shockeren. Maar ik heb niet willen shockeren. Ik heb me van te voren niet eens bedacht dat dit shockerend kon zijn. Sommige mensen zouden dit geen fijne voorstelling vinden, waaronder de ex-voorzitter en de regisseur die ieder jaar het Eenakterfestival wint. Maar dat geeft niet. Mijn voorstelling is een experiment, een onderzoek, een mijns inziens geslaagd onderzoek.

Geïnspireerd door Wim T. Schippers, door La Busta, door Artaud, door Jiskefet, door Hans Teeuwen, door performancekunst, door Gerardjan Rijnders. Morgen een laatste repetitie om de voorstelling nog beter te maken en dan nog twee voorstellingen.